"Willingness to change is a strength, even if it means plenging part of the company into total confusion for a while" - Jack Welch

De laatste week was op zijn minst gezegd een beetje grim. Er zijn momenten geweest waarop ik serieus speelde met de gedachte om naar huis te gaan. Ik ben de hele dag misselijk en krijg hoogstens één vork met rijst naar binnen. Ik lig praktisch de hele dag alleen op bed met mijn gedachten. Dat zijn er nogal wat. Als een ontzettend eigenwijs, ongeduldig, lichtelijk perfectionistisch en overtuigd rationalist, maak ik het mezelf dan ook niet altijd makkelijk. Ik heb de neiging iedere overdreven emotie te onderdrukken en eventuele problemen alleen op te lossen. Het is geen toeval dat mijn favoriete gedicht als volgt eindigt: It matters not how strait the gate, how charged with punishments the scroll. I am the master of my fate; I am the captain of my soul. 

Soms, zoals ik best weet, heb je echter geen controle over de situatie waar je in beland. Soms moet je je aanpassen - iets wat mijn ego niet altijd toelaat. Ik was in de laatste paar maanden vergeten dat juist het openstaan voor verandering mij naar Amerika heeft geleid: ik vond dat ik te comfortabel was geworden met wie ik ben en waar ik was beland. Die comfort-zone wilde ik verlaten. Nu was het uiteraard nooit mijn ambitie om zicht in mijn oog te verliezen of ziek in bed te liggen, maar wel om meer van de wereld te zien, mezelf te verbeteren waar nodig en nieuwe ervaringen op te doen. De controle over de situatie ben ik kwijt, maar de controle over mijn reactie op de situatie niet.

Deze geniale ingeving maakt me (nog) geen superheld: ik weet niet altijd welke reactie de beste is. Zoals in het geval van Steve. Afgelopen week was ik met een groepje downtown Northampton aan het verkennen. Ik had geen zin om iedere kledingwinkel in te stormen en besloot al snel buiten de winkel te wachten. Al kijkend naar een etalage begint langzaam de tekst van de straatmuzikant tot mij door te dringen. Zingt hij nou over mij? Hij omschreef mijn uiterlijk en wat ik aan het doen was. Hoe reageer je daar op? Het werd zo ongemakkelijk - waar hij ook over zong - dat ik me besloot voor te stellen. Aan Steve. Steve blijkt een klein jaar in Nederland te hebben gewoond, waardoor hij een aardig woordje Nederlands sprak. Op het moment dat ik wegloop zegt hij: "Next time you have to give me money". Hij voegt er meteen aan toe: "Or do you need money?" en hij pakt zijn gevulde portemonnee. Uh, nee.

Deze ongemakkelijke situatie haalt het niet bij een gesprek tussen moeder en zoon/dochter tijdens een busrit. Het kind was, blijkbaar, vervelend. Op een gegeven moment zegt de moeder: "I swear to god, I will spank you in front of all these people." Waarop het kind antwoord: "With my pants down? With my pants down? Mommmmm, with my pants down?" Geen commentaar.

Over naaktheid gesproken. Je hebt een pasje nodig om binnen in je kamer te komen. Ik was zo geniaal om te gaan douchen zonder mijn pasje mee te nemen. Daar stond ik in mijn pyjama om 22:22. Mijn mobiel lag in mijn kamer waardoor ik met een telefoon op straat de campus politie moest bellen. Gelukkig stond ik om 22:33 al oog in oog met een politieman die geruststellend zei: "Don't worry: you are not the first and you won't be the last." 

Hoewel de campus politie mij (gelukkig) nog niet kent, weet de postmedewerker wel al wie ik ben. Voordat ik iets kon zeggen zei de meneer: "Wait, I remember your name, don't tell me: Elisabeth Koning". Ik kan niet ontkennen dat ik onder de indruk was.

Ik ga weer verder met misselijk zijn! 

Connecticut River.

Amherst College.

"What is growing in your garden?"

Mijn dagelijks bezoek aan de apotheek. 

Chocola over de hele wereld.

Regen! Eindelijk.

Afvoer werkt niet echt.

Prachtige kamers!

Het werd ons niet echt duidelijk wat ze in het gras hadden gestopt.

Alleen maar dieet-spul. Ranzig.

Het volgende filmpje en de foto's hebben een korte uitleg nodig. Op de eerste dag van het schooljaar vindt 'convocation' plaats. Studenten verkleden zich naar een thema en verzamelen zich in een campus gebouw waar de president een speech geeft. Veel studenten kiezen er voor om weinig tot niets aan te doen. Het was een ervaring.

Typisch klaslokaal.