“Doctors are great--as long as you don't need them” - Edward E. Rosenbaum

Afgelopen donderdag ging ik naar Boston voor een "borrel" met de Nederlandse ambassadeur. Het was interessant om de verhalen van Nederlanders te horen die hebben besloten om Nederland voorgoed te verruilen voor Amerika. Hoewel ik een paar jaar terug zonder twijfel hetzelfde besluit had kunnen nemen, moet ik er nu niet aan denken om een leven hier op te bouwen. Begrijp me niet verkeerd: Amerika heeft alles wat iemand kan wensen - maar Nederland ook.

Heimwee heb ik niet, maar ik mis wel de kleine dingen, zoals het luisteren naar 3FM. Het nachtprogramma is niet echt ideaal om naar te luisteren overdag: ik mis Gerard Ekdom en Coen & Sander.

Gelukkig heb ik de afgelopen dagen geen tijd gehad om naar de radio te luisteren. Donderdagavond sliep ik bij Kevin - een vriend van Emory University. Kevin komt oorspronkelijk uit Zuid-Korea en volgt nu een PhD in geschiedenis aan Harvard University. Het was goed om hem en zijn huisgenoten te zien! Harvard was, tja, Harvard. Zodra ik van de medicijnen af ben kom ik zeker nog een keer terug om een echt Harvard-feest mee te maken.

De Nederlandse vlag vanwege de borrel.

De bank waar ik heel goed op heb geslapen!

Kevin was net verhuisd en voelde zich
door mijn bezoek gedwongen alles op te ruimen. 

Dit is de plek waar dronken Harvard studenten om drie uur 's nachts een hamburger halen.
Om tien uur 's avonds smaken ze trouwens ook goed.

Harvard.

Harvard.

Roken is verboden.

Het beeld van Harvard, waar blijkbaar iedere student
tegenaan heeft geplast voordat ze afstuderen.

Harvard yard.

Harvard yard.

Ik probeerde een foto te maken van de kerstbomen winkel...

Ik heb een paar dagen terug ook met Joshua en Alyssa gesproken aan de telefoon. Joshua zit inmiddels in groep 3 en kan "al lang al schrijven". Het bewijs heeft hij ook "al lang al" opgestuurd. We zullen zien. Ik wachtte al een tijdje op een aantal boeken die ik had besteld. Volgens Amazon waren de pakketjes al bezorgd. Uiteindelijk ontdekte ik dat de e-mails in mijn spam verdwenen. Dat scheelt.

Tijdens een van mijn lessen moest ik samenwerken met wat mede-studenten. Voordat ik iets kon zeggen vraagt mijn klasgenoot: "Do your eyes have a different color?" Geen bijzondere vraag - af en toe valt het iemand op. Het was vreemd omdat het de eerste keer was dat ik geen debiele oogsticker droeg en ik de klasgenoot nog niet eens had aangekeken. Opmerkzaam persoon!

Ik heb een nieuwe uitdaging gevonden. Telkens als ik ga douchen laat ik het licht aan in mijn kamer. Zodra ik terugkom is het licht uit. Dit betekend dat er een bewegingssensor in mijn kamer zit (althans, dat neem ik aan). Om dit te testen besloot ik voor een lange tijd niet te bewegen. Het licht gaat niet uit! Heel frustrerend. Ik snap er niets van. Dit is mijn nieuwe hobby. Wachten tot het licht uit gaat.

Om het spannend te houden sluit ik af met een verkort ziekenhuis verhaal. Na mijn bezoek aan de oogarts vanochtend kreeg ik ondraaglijke pijn in mijn buik en de zijkant van mijn rug. Kruipend heb ik mezelf naar de health center op campus verplaatst. Ik was zover heen dat ik een vriendin moest bellen om me naar de Eerste Hulp te vergezellen voor een CT scan. De campus politie bracht ons naar het ziekenhuis waar ik aan een infuus werd gelegd. Omdat ik nog nooit een infuus had gehad en de bloedprik van vorige week mij 's nachts nog achtervolgde, was ik een beetje opstandig. Maar aangezien ik niet kon lopen van de pijn, waren mijn opties vrij beperkt. De verpleegkundige Emma was ontzettend leuk en grappig en de infuus voelde als hemel op aarde. Ik proefde de pijnstillers meteen in mijn mond - heel vaag. De dokter Donald (het had Kevin Bacon kunnen zijn) was ook grappig. Hij wilde meer weten over de parasiet in mijn oog: "Did you get it from a cat?" vroeg hij. "Or raw meat", antwoordde ik. "Raw cat meat?" grapte hij. Vanaf dat moment leek ik in Grey's Anatomy te zitten - wat ik overigens ook op tv aan het kijken was. Wat moet je anders vier uur lang doen? Lang verhaal kort: de pijn werd veroorzaakt door nierstenen. Ik leef nu op pijnstillers, water en de rest van mijn medicijnen.

Ik word oprecht ontzettend moe van alle bijwerkingen van de medicijnen, máár mijn zicht was weer iets beter vanochtend. Ik hoop echt dat ik binnenkort leukere verhalen kan vertellen!

Mijn favoriete plek in de bieb.

Een vogel waarvan ik de naam alweer ben vergeten.

Post van Rosanne - die er dus ook al een week lag.

A slice is nice!

Ik lach, maar ik voelde me ontzettend slecht...

Katharina!

Nog even snel een filmpje. Ik ontdekte een van mijn favoriete fragmenten in kleur! Dit fragment is gefilmd in (uit mijn hoofd) 1935. Bill "Bojangles" Robinson danst samen met kindster Shirley Temple. Dit fragment is bijzonder omdat het tijdens de segregatie simpelweg niet gebruikelijk was om een Afro-Amerikaanse man in de buurt van een blank meisje te laten. Uiteraard is het ingewikkelder, maar met die spanning in je achterhoofd is het filmpje al bijzonder genoeg: