Om de traditie in ere te houden verliep mijn vertrek niet vlekkeloos. Met een zere keel en gebroken hart probeerde ik Nederland zo snel mogelijk te ontvluchten. Bij het online inchecken dacht KLM er anders over. Na een gesprek met een vriendelijke klantenservice medewerkster bleek ik steekproefsgewijs uitgekozen te zijn om in levende wijze mijn visum te tonen op Schiphol. Daar gaat mijn plekje bij het gangpad.
 |
| Een dubbele regenboog op weg naar Schiphol. |
Gelukkig verliep de rest van mijn reis vrijwel vlekkeloos. Geen grap! Mijn vader, moeder, zusje en Anneke brachten mij naar Schiphol. Eenmaal aangekomen stonden tot mijn grote verbazing mijn zus en Rosanne te popelen om mij uit te zwaaien. Erg fijn!
Zoals iedere enthousiaste reiziger probeerde ik zoveel mogelijk te slapen tijdens de vlucht. De meest comfortabele houding werd al snel onderbroken door een elleboog van mijn rechter buurman. Een andere debiele semi-comfortabele houding volgt. Je realiseert je echter al snel genoeg dat het volhouden van deze semi-comfortabele houding je opgedane energie vrijwel direct te niet doet. Toen er ook nog eens springende kinderen opdoken vanachter de stoel voor mij, gaf ik het simpelweg op.
Gelukkig was er een verrassend groot aanbod van films en series. Dankzij de ondertiteling die niet uitgeschakeld kon worden, heb ik meteen mijn Chinees bijgespijkerd.
 |
| Ondertiteling was niet weg te krijgen. |
Eenmaal geland begon mijn linker buurman een vriendelijk gesprek over koekjes. "Hoe vond je de koekjes?", vroeg de meneer. "Het hoogtepunt van mijn vlucht", antwoordde ik oprecht. Waarop de meneer zei: "Naast het feit dat je de hele vlucht naast mij mocht zitten, uiteraard!" Ik kon niet anders dan het met hem eens zijn, aangezien hij een aanzienlijk deel van de vlucht
niet naast mij spendeerde, maar lopend door het vliegtuig.
Het meest vervelende moment van vliegen naar Amerika is het gegarandeerd wachten bij de douane. Van de veertig (!) prachtige balies was er slechts één geopend voor niet-Amerikanen. Tijdens het lange wachten kwam ik op de volgende theorie: het lange wachten is een bewust middel van de Amerikaanse regering om de reizigers de relatieve vrijheid buiten het vliegveld te laten voelen. De blijdschap en opluchting van iedereen die de douane heeft overleefd is het bewijs hiervan. De douane creëert daarnaast een bond tussen de reizigers. Een impressie volgt. Reizigers beginnen hun jetlag te voelen. Tassen worden niet langer getild, maar over de vloer vooruitgeschoven. Mensen letten niet langer op, waardoor er gaten ontstaan in de rij. Zelf kwam ik er na drie kwartier achter dat ik een standaard formulier miste. Een ander slachtoffer van de douane bood aan om mijn tas bij zich te houden terwijl ik stuntelend de rij verliet, op zoek naar het verdomde formulier. Uiteraard kwam alles goed, zoals de vlag buiten de douane je belooft.
Wat is het eerste wat je doet zodra je aankomt - naast het opdoen van je zonnebril? Juist, je gaat naar de CVS om pilletjes te halen tegen wagenziekte. De busrit ging verbazend goed. Na wat stressvolle momenten haalde ik zelfs mijn tweede bus. De buschauffeur vroeg zich af waar ik vandaan kwam en wat ik hier kwam doen. Nadat ik het antwoord had gegeven gaf hij mij meteen een "boks": "Long day, huh?". Toen ik vertelde dat ik een jaar aan Smith College zou studeren zei hij het volgende: "Your family is going to forget you! You know Smith is all-women, right?". De bus vertrok, waardoor ik mijn Ipod eindelijk van pauze af kon halen. Eenmaal aangekomen in Northampton kon de buschauffeur het niet laten:
Chauffeur: "Ben je getrouwd?"
Ik: "Nee"
C: "Vriend"
Ik: "Net soort van gedumpt door potentiële vriend"
C: "Wat? Ohhhh, omdat je hier naartoe ging natuurlijk"
Ik: "Nee, geen vlinders"
C: "BULLSHIT, his loss"
De buschauffeur gaf me een high five en overtuigde me hem te bellen wanneer ik een lift nodig heb. Op dat moment loopt er een vrouw op me af: "Sorry, ik hoorde jullie praten: ik ben gister gedumpt na een relatie van 10 jaar". Ongemakkelijk... Ik gaf haar een kleine peptalk en rende er vandoor. Ik werd al snel ingehaald door een Fransman in mijn programma die zijn naam op een bepaalde manier uitgesproken wilde hebben. Dat was voor mij de druppel. Nog nooit eerder heb ik zo snel mijn bed gevonden.
 |
| Wat een ontvangst! |
 |
| Mijn kamer. |
 |
| Klein, maar fijn. |
 |
| Heerlijke douche! |
 |
| Gemeenschappelijke badkamer/wc. |
Ook nu ga ik naar bed. Na wat creditcard problemen duurde het even voordat mijn laptop arriveerde. Hoewel ik de jetlag heb verslagen, hebben mijn buren nog geen nachtrust gehad door mijn gehoest. Ook mijn linkeroog ziet weer alles in grijstinten en zwarte vlekken. Morgenochtend ga ik daarom gebruik maken van mijn vier gezondheidsverzekeringen. Genezen zal ik!
 |
| Een van de huizen op campus. |
 |
| Eekhoorns in overloed. |
 |
| Rivier naast campus. |
 |
| Sportvelden (in de verte) en roei gebied van de campus. |
 |
| Een van de vele huizen op campus. |
