"Christmas isn't a season. It's a feeling" - Edna Ferber

Deze foto vat mijn laatste weken
perfect samen.

Nog één nachtje slapen en dan zit mijn eerste semester aan Smith College er officieel op. De laatste week was minder "zwaar" dan verwacht. Mijn essays waren al snel geschreven. Hierdoor begon ik juist aan de kwaliteit te twijfelen en heb ik nog twee dagen naar mijn essays gestaard. Ik had ook een ouderwets schrijfexamen. De pijn in onze handen moesten we maar verdragen, volgens onze professor. We mochten zelf bepalen wanneer we het examen wilde afleggen. Ik denk dat 9 uur 's ochtends geen geliefde keuze was, want ik nam het examen alleen af.

Het examen mochten we niet mee
naar buiten nemen. Verrassing!

Ik heb zelfs nog vrijwilligerswerk
kunnen doen tijdens mijn finals.
We hebben 1900 dollar opgehaald.

Maandagavond heeft het hoofd van het programma ons uit eten genomen en donderdag zijn we met onze groep de kroeg in gegaan om Secret Santa (lootjes) cadeautjes uit te wisselen. Voor mij was het geen verrassing dat Loren mijn lootje had getrokken. Zoals gebruikelijk probeerde ik te ontdekken wie mijn lootje had getrokken, maar Loren trapte er meteen in: "So Loren, what are you going to buy for me?" Loren geschrokken: "You know?" Nu wel. Wat een slechte leugenaar. Ik bedoel, in huize Koning weet niemand dat ik nu voor mijn vader een rijm aan het schrijven ben.

Het cadeau van Loren stelde niets voor in
vergelijking met de zelfgemaakte kaart
die ze mij gaf (ik heb het echt zelden over
Ryan Gosling...)

Ik heb niet zoveel spannende verhalen, aangezien finals altijd al spannend genoeg zijn. In Amerika zelf zijn er genoeg spannende momenten geweest in de afgelopen maanden. -- Ik heb het niet over Cuba. Maar, YES CUBA en Amerika! Mijn eerst volgende trip (na Seoul) wordt Cuba. -- Het is jullie vast niet ontgaan dat er een aantal dodelijke schietpartijen zijn geweest tussen Afro-Amerikaanse mannen en blanke politie agenten. Dit is niets nieuws; het haalt het nieuws. Het "criminaliseren" van Afro-Amerikanen is een groot probleem in Amerika (geen zorgen, Nederland ontkomt helaas ook niet aan soortgelijke stereotypes). In de afgelopen dertig jaar is het aantal arme Afro-Amerikaanse gevangenen in vergelijking met blanke gevangenen schrikbarend toegenomen. Dit terwijl de meer serieuze misdaden (moord, geweld etc.) "blanker" zijn geworden. Dat wil zeggen, meer blanke mensen zijn gearresteerd voor serieuze daden dan Afro-Amerikanen. De meeste Afro-Amerikanen (80%) zitten vast vanwege een drugs gerelateerde misdaad. Maar goed, ik heb hier vaker over geschreven en zal er ongetwijfeld volgend semester meer over schrijven. Om die reden hou ik het bij een paar foto's over dit oneindig durend probleem.

De foto boven is genomen voor de studio van Spike Lee. Links op de foto Eric Garner. Garner overleed nadat een politieagent hem in de wurgreep nam ("I can't breathe" waren zijn laatste woorden). Ondanks filmbewijs is de politie agent niet vervolgd. Rechts op de foto Michael Brown, hij werd in Ferguson neergeschoten door een politieagent. Net als Garner was hij ongewapend en had hij zijn handen omhoog. Althans, zo gaat het verhaal. Of ze nou een criminele daad hebben verricht of niet, de vraag is in hoeverre politiegeweld toelaatbaar is. 

Protest tegen politiegeweld in New York.

Protest tijdens een Football wedstrijd. Handen omhoog
refereert naar Michael Brown.

Ook op Smith wordt er geprotesteerd.

Ook tijdens het kerstconcert. Prima. Het werd mij toch
iets te religieus. 

"Black Lives Matter" is een van de slogans.

Op een meer gezellig noot, ik kijk nu naar 3FM - Serious Request. Normaal kijk ik dit in Nederland overdag, nu kijk ik het in Amerika 's nachts. Wat een dronken boel. Wel gezellig, in Haarlem. Ondertussen houdt mijn moeder mij tijdens haar nachtdienst bezig via whatsapp.

Nog de officiële foto's van het gala in het Plaza Hotel.

Ik weet niet meer wat er aan de hand was, maar kijk mij
eens met mes en vork eten!

Degenen met het lintje op zijn Fulbrighters gesponsord door
de Netherland-America Foundation (NAF).

Voor een algemene indruk van de avond klik hier.

DE TWEELING

Eten met klasgenoten. Geen idee
waar iedereen is gebleven.

Overal kerstbomen, wat een genot.

En versiering.

Word ik mijn eigen kamer uitgegooid.
Schandalig.

Multi-tasken.

Carol singers voor de kerk.

Ontbijt als avondeten. YES.

Kerstversiering bij mijn overburen.

Whoops. Ik had per ongeluk een
verplichte meeting gemist omdat
ik aan het kaarten was met Katharina.
Ik had gewonnen. Dat dan weer wel.

Toen ik kerstcadeautjes aan het kopen was vergat ik bijna te betalen. Ik gaf mijn bankpas en liep weg toen de mevrouw de bankpas terug gaf. Ondertussen vroeg ik me af waarom ik geen bonnetje had gekregen. Ik was vergeten mijn pin in te voeren. Oeps.

De stallen op Smith. Ik ben toch echt
bang voor paarden.

Ik ben uitgepraat. Ik vind het tijd om naar huis te gaan. Ik moet onder andere kerst vieren, oliebollen eten, champagne drinken, naar mijn favoriete kroeg, naar een museum, naar de pubquiz, naar het Tuschinski, naar het ziekenhuis en naar de tandarts.

Bovendien heeft mijn familie me nodig. En ik hen.

Iets minder gewelddadig gemaakt, gezien de kerstsfeer.

"The glamour of it all! New York! America!" - Charlie Chaplin

En dan is het al weer december - de kerstboom staat hier sinds vandaag. Eindelijk. Uiteraard is de kerstboom niet zo mooi als de mijne was, maar hey, een kerstboom is een kerstboom.

*Zucht*
Ja ik heb foto's van mijn kerstboom, sue me!

Over kerstbomen gesproken, twee weken geleden mocht ik aanwezig zijn bij de 33e Peter Stuyvesant Ball in het Plaza Hotel in New York. Peter, of Petrus, was een Nederlandse bestuurder van de kolonie Nieuw-Nederland tussen 1645 en 1664. Nieuw-Amsterdam was één van de nederzettingen in deze kolonie. Zoals bekend namen de Engelsen in 1664 de kolonie over en veranderden de naam van Nieuw-Amsterdam in New York. In de hedendaagse New York stond de grote kerstboom op mij te wachten! Deze was weliswaar nog niet versierd.

Peter Stuyvesant

Dè kerstboom in New York.

Die takken waren groot!

Oké, genoeg over kerstbomen. Hoe was het bal? Geweldig! Het Plaza Hotel is prachtig van binnen. Het was een bijzondere ervaring. We werden geacht op tijd aanwezig te zijn om prinses Margriet en professor Van Vollenhoven in een ietwat besloten kring te verwelkomen. Vervolgens werden we verwacht in de eetzaal, waar we van het Nederlandse en Amerikaanse volkslied mochten genieten. Professor Van Vollenhoven legde het publiek nog even uit waarom hij eigenlijk aanwezig was: "Wat doet die professor hier? Mijn aanwezigheid is het simpele gevolg van mijn huwelijk met de prinses." Daarna mochten wij een applaus in ontvangst nemen: zodra de foto's binnen zijn kom ik hier op terug. Tot slot werd ons verteld "to party hardy." Dat deed ik dan ook met een zelfverzonnen wals op de dansvloer. Na de after party zijn een aantal van ons naar een club genaamd No Fun gegaan. Daar hielden wij het snel voor gezien.

Ik heb zelf maar een aantal foto's gemaakt, omdat ik vooral van het moment probeerde te genieten. Daarnaast waren er (knappe) professionele fotografen aanwezig. Ik sta op de foto's ongetwijfeld een keer te staren naar de camera. Foto credits gaan uit naar Chelsey!

Het Plaza Hotel.

De kamer waar de receptie plaatsvond.

Het plafond van de eetzaal.

Heerlijk diner.

We zaten naast het orkest.

Diner. 

De dansvloer!

Selfie? 

Nog een foto. 

Afterparty.

Waar ik reclame maakte
 voor Heineken - een sponsor.

Lichtval was niet goed, vandaar
Thomas met jas achter ons.

In No Fun. De bloemen mochten we meenemen. Echt waar!

Mijn voeten deden zeer!

Op dit moment hadden we genoeg gehad van de avond.
(We zitten ergens op de grond)

Op de terugweg hebben we nog een interessant gesprek gevoerd met de taxi chauffeur Mohammed uit Somalië. Over het gevaarlijkste dier op aarde: de nijlpaard. Het enige dier in de wereld waar de chauffeur bang voor is. Mocht hij er een tegenkomen in New York, dan zal hij schaamteloos door de stad rennen. 

Nog wat foto's uit de City.

Empire State Building.

James Franco's vriend(in)

De kerstman en ik in mijn
favoriete speelgoedwinkel.

En batman.

Weer met de bus naar huis.

Het weekend na het bal was het Thanksgiving. Mijn klasgenoten gingen naar Cape Cod. Ik besloot niet mee te gaan, omdat het aardig wat geld kost en ik schoolwerk in wilde halen. Dit is gelukt! 

Ondanks de drukte begon ik me na een tijdje wel te vervelen. De avond voordat mijn klasgnoten weer terugkwamen heb ik even snel een filmpje voor ze gemaakt. Ik wilde eigenlijk nog een sneeuwballen-gevecht met mezelf houden, maar het was al donker buiten.

Juist met Thanksgiving begon het te sneeuwen! Hier heb ik absoluut geen problemen mee. 

Loren en ik!

Kaas.

Mijn sneeuw-outfit a.k.a. sweatpants. 

Zielige mooie sneeuwpop.

Ik wil graag nog even een tegenovergesteld beeld schetsen: niet alles hier is zo mooi als het Plaza Hotel. Als ik de bus neem vanuit Northampton moet ik overstappen in Springfield, Massachussetts. Dit is niet de meest welvarende plaats in Amerika. Tijdens het wachten zaten een moeder en zoon tegenover mij. De zoon verveelde zich te pletter. Ik ook. Hij heeft 45 minuten de aandacht van zijn moeder proberen te krijgen: "Mom, I'm bored!" Zijn moeder had echter alleen maar aandacht voor haar telefoon: "Don't you see I'm busy?!" Uh, oké. De mevrouw naast me besloot uiteindelijk de jongen snoep te geven, waardoor ik mij nog een kwartier kon vervelen in stilte. 

Sinterklaas cadeautje van Katharina. 

De huiskamer. Ze hebben hun best gedaan. 

Katharina componeert haar eigen stuk. Niet Vader Jacob.

Mijn volgende bericht zal even op zich laten wachten. De kerstboom leidt nogal af. Daarnaast heb ik na mijn presentatie en essay van gister nog twee essays, een presentatie en een tentamen te gaan. Maar hey, zo is het leven.