Het is gedaan met de rust. En met het eten van noodles. Spring Break is weer voorbij en de campus stroomt vol met gillende studenten. Hoe was mijn Spring Break? Heerlijk rustig! Geen student die een paar uur op de wc zit met haar laptop, waardoor je je extra ongemakkelijk voelt. Geen buurvrouw die meteen haar deur open doet om te kletsen zodra ze het slot van mijn deur hoort. Geen studenten in de bieb. HEERLIJK!
Ondanks mijn lichte voorkeur voor stilte en rust, heb ik mij wel in New York City gewaagd afgelopen weekend. Zoals je wellicht weet is New York alles behalve stil en rustig. Een impressie: Loren en ik lopen vanaf de bushalte naar ons hotel. Onderweg loopt een persoon tegen een man met een wagen vol post op. De wagen valt, de post ligt verspreid over de vloer. Loren en ik helpen de man met het oprapen van de post, want, waarom niet? Toen wij eenmaal verder liepen kwam er een drukke man op ons af. De man, Steve, zag ons helpen en vroeg zich af waar wij vandaan kwamen: we waren overduidelijk geen Amerikanen. Hij praatte de oren van ons lijf en eiste een foto met ons. Dit vat New York goed samen: je weet nooit wat je te wachten staat.
Loren, Steve en ik.
Ik was in New York voor de NAF Alumni event, waarbij wij als huidige beursalen met alumni in contact worden gebracht. Omdat ik alleen op een kamer was ingedeeld, mocht ik iemand meenemen. Loren's grote liefde is New York, dus de keuze was snel gemaakt. Het was erg leuk om in contact te komen met alumni en andere geïnteresseerden en om de andere NAF-beursalen weer te zien. Tijdens de eerste avond moesten wij het publiek een update geven over ons onderzoek. Hoewel ik erg graag praat over Zwarte Piet en lynchen, ben ik geen natuurtalent als het gaat om het spreken voor groepen. Ach, ik erken mijn zwakke punten en ik heb genoeg tijd om er aan te werken! Het hotel was prachtig en op een perfecte locatie. Ik bof! Alleen kon ik mij onmogelijk aan de dresscode van het hotel houden, aangezien mijn schoenen de dag voor vertrek kapot zijn gegaan (vraag me niet hoe). Het gevolg is dat ik nu op mijn wandelschoenen loop. Maakt mij overigens niets uit, maar het zal fijn zijn als het STOPT MET SNEEUWEN zodat ik mijn zomerschoenen weer kan aantrekken.
Op naar New York, met de bus!
Het hotel.
De receptie om 18.00 uur.
Wat een toeval, wij sliepen in de Massachusetts kamer.
Hotel met een gunstige locatie,
circa tien straten van Central Park vandaan.
Het uitzicht vanuit het hotel.
En de andere kant.
We kregen bezoek. Dit was overigens de enige plek
waar ik wi-fi ontving in het hotel.
Het hotel had een Republikeins tintje.
De lobby.
Spreekt voor zich.
Yes, we hebben er weer één!
Haha...
Blijkbaar gaat het wel eens fout...
Borrel na de receptie. Ik zit verstopt, maar zit er wel degelijk.
Loren en een random hond.
Ontbijt met de groep.
Hardlopen in Central Park.
Rij met voedselkarren voor het Metropolitan Museum of Art.
In het Met.
Noh, wat een meubels! Super tof.
En al die klokken!
Deze man zag er verdrietig uit. Het was dan ook geen
verrassing toen ik las dat hij zelfmoord heeft gepleegd.
Ik merk dat ik aan het klagen ben in dit blog-bericht, excuses, maar dat mag, want het is mijn blog en het moet even gezegd worden. In het afgelopen jaar heb ik meerdere keren een discussie gevoerd over 'settelen'. Ik weet vrijwel zeker dat ik voorlopig in Amsterdam wil wonen zodra ik terugkeer naar de Lage Landen. Blijkbaar wordt dit beschouwd als settelen: Waarom in Amsterdam, laat staan Nederland wonen, als ik overal ter wereld terecht kan? Dat is een terechte vraag. Maar waarom zou ik op zoek gaan naar een andere woonplaats als ik weet dat ik me goed voel in Amsterdam? Omringt door mijn vrienden, 's avonds ietwat aangeschoten over de grachten fietsen, overdag klagen over de vele toeristen die niet kunnen fietsen (terwijl ik zelf een eeuwige toerist ben, als geboren Spierdijker), eten en bankhangen bij Sanne, zo vaak mogelijk de bioscoop bezoeken enzovoorts. Ik heb dezelfde opsomming al vaker op mijn blog gezet en ik romantiseer Amsterdam zonder twijfel. Daarnaast weet ik als geen ander dat ik op veel plaatsen in de wereld kan aarden. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik bijvoorbeeld met volle tegenzin Atlanta verliet vier jaar terug: ik zag mijzelf daar wel wonen. Ik staar me dan ook niet blind op Amsterdam: ik kijk zelfs voor banen buiten Nederland. Toch zie ik thuiskomen niet als settelen. Ik zie tijdelijk een baantje 'onder mijn niveau' aannemen niet als settelen. Uitermate teleurstellend, hoogstens. Mijn punt is; ik voel me op en top Nederlands, ik ben gek op Amsterdam en mijn familie èn ik krijg er weer een neefje of nichtje bij. Geloof me, ik 'settel' niet met Nederland, ik heb de jackpot gewonnen!
Genoeg over Nederland. Een paar anekdotes en feiten.
Tijdens de Apartheid in Zuid-Afrika werden publieke plaatsen gescheiden tussen 'Europeanen' (blank) en 'Niet-Europeanen' (niet-blank). Amerikanen beschouwen zichzelf echter niet als Europeaan en spreken ook geen Zuid-Afrikaans. Wanneer er dus een ietwat naïeve Amerikaan naar Zuid-Afrika op vakantie ging, nam hij of zij plaats op het 'Niet-Europeaan' bankje. Zaten zij er even naast.
Ik las een boek over een van de laatste lynchpartijen in Amerika (lees: http://nos.nl/artikel/2026160-fbi-vraagt-om-kalmte-in-mississippi.html). De Afro-Amerikaanse Charles Parker werd in 1959 in Poplarville, Mississippi, gearresteerd voor verkrachting (nooit bewezen), uit zijn cel gesleurd door een menigte, in elkaar geslagen, over de staatsgrens van Mississippi gebracht en neergeschoten. Zijn lichaam werd vervolgens in een rivier gedumpt. Iedereen in dit kleine stadje wist dat dit zou gebeuren en iedere bewoner in het stadje wist welke mannen het zouden uitvoeren. In de kroeg werd er ten slotte in geuren en kleuren over gesproken. De sheriff wilde er echter niets mee te maken hebben en besloot de beruchte avond niet aanwezig te zijn in het stadje.
Wie zich tegen de lynchpartij uitsprak bracht zichzelf en zijn familie in gevaar. De blanke vrouw die was verkracht werd bijvoorbeeld uitgemaakt voor 'nigger-lover', omdat ze 'niet zeker wist' of Parker de persoon was die haar had verkracht. Op haar man werd neergekeken, omdat hij geen deel wilde nemen aan de lynchpartij. Uiteindelijk zocht hij troost in de alcohol en eindigde het huwelijk in een scheiding.
Toen na de verdwijning van Parker de FBI (federaal, dus landelijk) op kwam dagen om Poplarville aan zijn kaak te stellen, deed niemand in het stadje zijn mond open. Het enige wat herhaaldelijk werd gezegd is dat Parker het dubbel en dwars had verdiend. De FBI kon de daders alleen arresteren als zij bewijs konden vinden van het feit dat Parker was doodgeschoten over de grens van Mississippi: dit maakt het niet lokaal, maar nationaal. Hoewel de FBI voldoende bewijs had verzameld en het lijk uiteindelijk werd gevonden, slaagden zij er niet in om de daders door de nationale rechtbank (Supreme Court) te laten berechten. De lokale rechtbank in Poplarville sprak de daders vrij. Soortgelijke middelvingers in het gezicht van de nationale overheid voorkwam een wet tegen lynchen.
Om de sfeer van Poplarville te schetsen.
De rivier waar Parker's lichaam uit werd gevist.
De rechtszaak met de verdachten en jury.
Hun arrogante houding voorspelt de uitslag.
Ik ben alweer vergeten wie deze man was, volgens mij liet
hij de sleutels achter in de gevangenis zodat de mannen
hun gang konden gaan. Hier praat hij met de FBI.
Toen de FBI in Poplarville onderzoek deed naar de lynchpartij, besloot een zwarte journalist naar Poplarville te reizen om een foto te maken van het lichaam van Parker en verhaal te halen bij de zwarte bevolking, als bewijs van de lynchpartij. Uiteraard waren de mensen in Poplarville niet gesteld op buitenstaanders. Met een blanke piloot, die de journalist maar half vertrouwde, vloog hij van het Noorden naar Poplarville. Midden in een weiland landde het vliegtuig en stapte hij uit. Om geen argwaan te wekken, vloog het vliegtuig weg. Helaas had de sheriff het vliegtuig zien landen, en hij wachtte de journalist naast zijn geparkeerde auto op. De sheriff vraagt wat de journalist te zoeken heeft in Poplarville. De journalist verzint een verhaal: het vliegtuig verloor te veel brandstof dus moest hij als extra balast een taxi terugnemen naar Chicago. De sheriff geloofde hem en bood hem een lift aan naar het centrum. Eenmaal aangekomen in het centrum, besloot hij met de taxi naar het gebied te rijden waren de zwarte bevolking woonde. Zij weigerden echter tegen hem te praten, gezien zijn pak met stropdas. Eenmaal aangekomen bij het begrafenishuis stonden er militairen de wacht te houden. Zij weigerden de journalist binnen te laten. Uiteindelijk kreeg de journalist een militair zo ver om hem tijdens de wachtwisseling een minuut de tijd te bieden om een foto te maken, omdat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn leven te danken had aan een zwarte militair. Toen het stadje echter doorkreeg dat de gestrande zwarte man een journalist was, werd er actief naar hem gezocht. De journalist wilde alleen nog graag een foto maken van de begrafenis, die voor de volgende dag gepland stond. Hij verstopte zich onder een deken bij de lokale kapper en slaagde erin om een foto te maken van de begrafenis, voordat hij zich snel naar Chicago liet rijden.
