Ik moet bekennen dat ik het bekende boek To Kill a Mockingbird pas afgelopen december voor het eerst heb uitgelezen. Het boek van Harper Lee stond al jaren op mijn lijstje, omdat ik wist dat het onderwerp van het boek mij interesseerde. Ik ging er altijd vanuit dat Harper Lee een man was. Toen ik erachter kwam dat Lee een vrouw was, en dit het enige boek is wat zij ooit heeft geschreven, dwong ik mijzelf het boek eindelijk te lezen. Dit boek moest goed zijn. Ik was niet teleurgesteld. Niet iedereen durft een verhaal als deze te publiceren in 1960.
Het boek gaat over een blank meisje Scout en haar familie in Moycomb, Alabama. Het hele boek wordt vanuit haar beleving verteld. Scout's vader, Atticus, is een advocaat. Een lang verhaal kort: Atticus verdedigd een zwarte man die werd beschuldigd voor het verkrachten van een blanke vrouw. Hoewel Atticus zonder twijfel de man zijn onschuld had bewezen, werd de man evengoed veroordeeld tot de doodstraf door een jury met louter blanke mannen. De onnozele gevolgen van racisme komen in dit boek vaak en subtiel naar voren.
Zoals ik eerder schreef heeft Harper Lee nooit een ander boek gepubliceerd. Ook gaf zij bijna geen interviews. Lee zei ooit: "Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen en ik zeg het niet nog eens". Nu opeens, 55 jaar later, staat er in de krantenkoppen dat Lee binnenkort een nieuw boek publiceert. Dit verhaal heeft zij geschreven voordat ze To Kill a Mockingbird schreef. Het schijnt ook dat haar zus, die als advocaat haar contracten in de gaten hield, afgelopen jaar is overleden. Ik vind het vreemd dat een oude, slechtziend en vergeetachtige vrouw opeensbesluit toch nog even snel een vervolg op een klassieker te laten publiceren. Onwaarschijnlijk, lijkt mij. Waarom stoort dit mij? Lee's boodschap is ontzettend sterk omdat haar boek geen deel uitmaakt van een reeks. Ook is er maar één (succesvolle) verfilming van het boek (1962). Soms zeg je meer door niets te zeggen. Lee's stilte was oorverdovend.
Harper Lee
Over racisme en de wet gesproken. Mijn favoriete gedeelte in het boek is het moment waarop Atticus de gevangenis bewaakt om te voorkomen dat er een lynching plaatsvind. Uiteindelijk is het Scout die de kleine groep mannen met slechte bedoelingen naar huis drijft. In het Zuiden van Amerika kwam het regelmatig voor dat blanken op deze manier het recht in eigen handen namen. In geen enkel geval is iemand uit de menigte ooit veroordeeld voor een lynching (met uitzondering van de laatste in 1982) en ook politie en politici lieten het toe (als ze al niet blij mee hadden gedaan). De haat voor zwarten zat zo ontzettend diep, dat er uiteindelijk ansichtkaarten rondgingen met een foto van het resultaat en lachende personen er omheen. Walgelijk, uiteraard. Toch, of juist daarom, schrijf ik er over. Ik heb een geweldige professor op Smith College gevonden die mij wil begeleiden met dit project, ondanks dat hij op sabbatical is. Ik zal in volgende berichten hier niet over schrijven, omdat ik me heel goed kan voorstellen dat het niet iets is waar je over wilt lezen.
Nog een laatste snelle opmerking over racisme en politiegeweld een aantal decennia later: ik heb een aantal blogs eerder al gesproken over het regelmatig excessief politiegeweld tegen Afro-Amerikanen en de "don't shoot" protesten. Tijdens de Grammy's gebeurde het volgende (vanaf 1:50):
Goed, op naar de leukere onderwerpen! De Oscar uitreiking komt er aan. Loren en ik besloten Whiplash te kijken, waarin een acteur is genomineerd voor beste mannelijke bijrol. Op een gegeven moment kregen wij zo'n trek in chocola. Op het moment waarop wij besloten naar de kelder te gaan om al onze kwartjes in een automaat te gooien, klopt er een groepje meiden aan de deur om ons zelf gebakken brownies te geven. IK HOUD VAN VROUWENSCHOLEN! De films was overigens ook verrassend goed: aanrader!
Ik heb afgelopen week ook mijn "belay certification" behaald. Dit betekent dat ik nu klimmers mag begeleiden met klimmen. Zelf klimmen mag altijd. Ondanks mijn hoogtevrees heb ik de top gehaald! Het zweet brak me uit en mijn handen trilde enorm, maar ik kon het plafond aanraken. Ja, de klimwand is slechts 7 meter. Toch.
Ik durf alleen nog de blauwe route omhoog te nemen.
Ook heb ik twee events bijgewoond: de speech van Angela Davis en The Vagina Monologues. Davis is vooral bekend vanwege haar activisme tijdens de Burgerrechtenbeweging. Op dit moment zet zij zich in tegen het groeiende gevangeniswezen in Amerika. Haar speech was interessant en haar kritieken waren duidelijk. Zo noemde ze Israël het enige land dat vast zit in het kolonialisme in de 21ste eeuw.
Lange rij met mensen die Davis wilde zien.
Foto is een beetje onduidelijk, maar hier Davis.
En rechts mijn professor (gestudeerd aan Emory).
The Vagina Monologues is een soort toneelstuk opgebouwd uit monologen geschreven door Eve Ensler in 1996. Iedere monoloog heeft een onderwerp gerelateerd aan de vrouwelijke kant van een ervaring: seks, liefde, verkrachting, menstruatie, geboorte, orgasme etc. Sommige monologen zijn hilarisch, sommige zijn serieus. Grappig of niet, iedere monoloog doet iets met je. De monologen werden ongegeneerd uitgevoerd door Smithies (zoals de studenten op Smith worden genoemd). Bijvoorbeeld, een student liet verschillende kreunen horen van vrouwen tijdens de seks in The Woman Who Loved to Make Vaginas Happy. Eentje noemde ze de Kanye West-kreun ("Imma let you finish, but...") en een ander noemde ze de (Smith) College kreun ("I should be studying"). Ik denk dat je er bij had moeten zijn...
Mijn hoogtepunt van de week was echter het verkrijgen van gratis boeken. Voor mijn onderzoek heb ik een aantal boeken nodig die alleen in de bibliotheek van Harvard staan. Net als in Nederland heb je de daar de service InterLibrary Loan voor. In Nederland kost dit per boek een euro of iets dergelijk. Om een idee te krijgen van hoeveel ik moest besteden, vroeg ik aan de balie medewerker in de bibliotheek: "I have a question about InterLibrary Loan: How much does it cost?" De mevrouw antwoord: "It doesn't". Ik kon het niet geloven: "It's free free?" Geweldig!
Een eetzaal ergens op Smith.
Loren en ik proberen elke dag te rennen,
weer of geen weer. Hier kwamen we net
terug van een rondje in een sneeuwstorm.
Met pauze's, want de sneeuw maakte het soms te zwaar.
Ik heb het eigenlijk gehad met de kou.
Ik heb de verwarming in mijn kamer uit laten zetten wegens het
lawaai. Ik ben te trots om de verwarming weer aan te laten zetten.
Feestje voor seniors.
De overlijdingsadvertenties in Amerika zijn
heel anders dan wij gewend zijn. Grote verhalen!
En de namen van "criminelen" staan er altijd volledig in.
Hier ben ik niet echt een voorstander van.
Ik heb alvast een Koningsdag shirt gemaakt.
(Alle kleuren behalve oranje waren leeg)
In de verte zie je dat de wind de sneeuw verplaatst:
heel koud en irritant.
Ik vind het ontwerp van het theater nog steeds fascinerend.
De schoonmaakster communiceert weer
via post-its in de lift.
Maar ze is niet alleen maar negatief!
Al die voedingsinformatie...
Ik wil gewoon even ongezonde chips eten.
De afgelopen twee weken heb ik de eerste lessen bijgewoond van het semester. Dit semester volg ik een aantal sportvakken, omdat het kan: twee keer in de week belachelijk vroeg pilates, maandag wandklimmen en later in het semester golf.
De academische vakken die ik volg gaan over de zogenaamde kleurenblindheid in de hedendaagse Amerikaanse samenleving. Ik zal ongetwijfeld in herhaling vallen - sorry! Met kleurenblindheid wordt bedoeld dat men tegenwoordig beweert dat huidskleur geen rol meer speelt. Dat wil zeggen, iedereen wordt gelijk behandeld en krijgt gelijke kansen. Hoewel openlijk racisme inderdaad minder van deze tijd is, zijn de vooroordelen en stereotypen over andere "rassen" nog altijd aanwezig. Zelfs nu ik weet dat biologisch gezien mensen niet opgemaakt zijn uit verschillende rassen, val ik regelmatig in dezelfde valkuil van vooroordelen en stereotypen. Zoals ik in mijn vorige blog een aantal jaar terug al heb toegelicht, is er genetisch gezien geen verschil tussen bijvoorbeeld een Aziaat en Afrikaan. Dat wil zeggen, de genetische verschillen tussen een dikke Afrikaan en dunne Afrikaan is groter dan het verschil tussen een Afrikaan en een Aziaat.
Dit maakt het bekende verhaal van Jesse Owens tijdens de Olympische Spelen van 1936 des te leuker. Hitler was een sterk voorstander van het "Arische" blanke ras. De Olympische Spelen van 1936 in Berlijn was de eerste Spelen die werd uitgezonden op de televisie. Tot vrijwel ieders schrik en verbazing wonnen Owens en zijn Afro-Amerikaanse landgenoot wedstrijden waarin Duitse top-atleten aan meededen. Hieronder zie je een filmpje van de beroemde 200 meter sprint. De derde plaats was overigens voor de Nederlander Tinus Osendarp, die later helaas lid werd van de NSB (wat geen verband heeft met deze nederlaag, neem ik aan).
Hoewel men zegt dat Hitler boos het stadion verliet na de meerdere overwinningen van Owens, beweren vele historici tegenwoordig dat het vroegtijdig verlaten van het stadion niets te maken had met Owens, maar met de strakke planning. Owens zegt zelfs dat Hitler aardig naar hem zwaaide. Het was volgens Owens president Franklin Delano Roosevelt die hem niet feliciteerde. Een laatste feitje over deze Spelen is dat Owens dankzij een technische tip van de Duitser Luz Long geselecteerd werd voor het onderdeel verspringen. Owens en Long konden het goed met elkaar vinden, maar hebben elkaar na de Spelen niet meer terug gezien. Long overleed tijdens de oorlog.
Long en Owens tijdens de Spelen.
Op dit moment ben ik met mijn een docent aan het onderhandelen over het laten vallen van een vak aan Amherst College, een andere universiteit in de buurt. Hopelijk zullen wij één op één een zogenaamde Special Studies-vak creëren, waarbij ik essays schrijf over onderwerpen in de Amerikaanse geschiedenis die mij erg interesseren, maar waar ik waarschijnlijk niet nogmaals de kans voor zal krijgen. Fingers crossed!
Een paar keer per week stuit ik op iets wat me uitermate irriteert en denk ik: "Dit moet ik op mijn blog zetten." Maar als ik eenmaal aan mijn blog begin, zijn de meeste irritaties al weer verdwenen (gelukkig - het zal wat zijn...). De irritaties zijn eigenlijk meer vragen.
1 = Waarom maken Amerikanen gebruik van die idiote stopcontacten? Er komt een dag dat de stekker afbreekt. Ik heb het antwoord proberen op te zoeken op internet, maar ik kan niets vinden.
2 = Waarom zit er een groot gat tussen de WC-deur en de muren van het WC-hokje? Ik snap het niet. Privacy!?
Er zullen vast nog wat vragen volgen. Antwoorden zijn welkom.
Mij werd gevraagd of ik aanwezig wilde zijn bij het NAF Midwinter Dinner in Dedham (vlakbij Boston). De NAF is een organisatie die het mogelijk maakt om Nederlanders in Amerika bij elkaar te brengen. Tevens werd mij gevraagd of ik een korte speech wilde voorbereiden. Wat mij betreft zit ik liever ergens als toeschouwer in een hoekje, maar okay, ik moet er ooit aan geloven. Ik kreeg een lift van een Nederlander die al 17 jaar in Amerika woont en op het dinner kwam ik veel bekende en nieuwe gezichten tegen. Geloof het of niet, een paar Nederlanders kwamen uit West-Friesland! Ik vroeg me af waarom de meeste NAF-leden in Amerika bleven wonen: bijna alle Nederlanders waren in Amerika gebleven na het ontmoeten van hun Amerikaanse partner. Uiteindelijk mocht ik na Harvard Professor Peter Bol een korte speech houden. Professor Bol is het brein achter HarvardX, waar iedereen ter wereld (met internettoegang) gratis lessen kan volgen. De meeste "kijkers" zijn rond de dertig jaar oud, wat betekend dat mensen graag verder willen leren na het afstuderen (meer informatie: https://www.edx.org/school/harvardx).
Wat is er nog meer gebeurd in de afgelopen weken? Heel veel, eigenlijk. Een korte opsomming gevolgd door heel veel sneeuwfoto's:
- Twee sneeuwstormen, twee sneeuw vrije dagen
- Stad en land (Northampton, dus) afgezocht voor een "Notary Public" die mij een belastingdocument moest zien tekenen als bewijs dat ik het ook daadwerkelijk vrijwillig wilde tekenen
- Voor de laatste keer mijn Amerikaanse oogarts bezocht: de arts wilde me graag terug zien over 6 maanden. Ik heb vriendelijk bedankt en ben al springend naar buiten gerend!
- De dollar-euro koers schandalig zien dalen
Trap die leidt naar...niets.
Extreem glad! Een klasgenoot is onderuit
gegaan en ligt al een week op bed.
Peter Pan Bus wachtruimte.
Zo'n mooi lelijk gebouw, de gym.
Eten inslaan voor de sneeuwvrije dag:
werknemers komen namelijk ook niet.
De schoonmaakster communiceert met ons
via post-its in de lift. Ik neem de meestal de trap.
Nadeel van sneeuw: vloeren zijn continue vies.
Gymzaal met vlag, uiteraard.
Als AT&T nou goed geluisterd had naar mijn naam...
Met Katharina kijk ik iedere dag een aflevering van Gilmore Girls.
Het doel is om voor Graduation klaar te zijn...
Ga gerust zitten!
Treinstation in Dedham in de middle...
.... of nowhere.
De stoelen in de trein zijn zo hoog dat je er niet
wil zitten met claustrofobie.
