'Sometimes we need to demand the impossible' - Angela Davis

Ik moet bekennen dat ik het bekende boek To Kill a Mockingbird pas afgelopen december voor het eerst heb uitgelezen. Het boek van Harper Lee stond al jaren op mijn lijstje, omdat ik wist dat het onderwerp van het boek mij interesseerde. Ik ging er altijd vanuit dat Harper Lee een man was. Toen ik erachter kwam dat Lee een vrouw was, en dit het enige boek is wat zij ooit heeft geschreven, dwong ik mijzelf het boek eindelijk te lezen. Dit boek moest goed zijn. Ik was niet teleurgesteld. Niet iedereen durft een verhaal als deze te publiceren in 1960.

Het boek gaat over een blank meisje Scout en haar familie in Moycomb, Alabama. Het hele boek wordt vanuit haar beleving verteld. Scout's vader, Atticus, is een advocaat. Een lang verhaal kort: Atticus verdedigd een zwarte man die werd beschuldigd voor het verkrachten van een blanke vrouw. Hoewel Atticus zonder twijfel de man zijn onschuld had bewezen, werd de man evengoed veroordeeld tot de doodstraf door een jury met louter blanke mannen. De onnozele gevolgen van racisme komen in dit boek vaak en subtiel naar voren.

Zoals ik eerder schreef heeft Harper Lee nooit een ander boek gepubliceerd. Ook gaf zij bijna geen interviews. Lee zei ooit: "Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen en ik zeg het niet nog eens". Nu opeens, 55 jaar later, staat er in de krantenkoppen dat Lee binnenkort een nieuw boek publiceert. Dit verhaal heeft zij geschreven voordat ze To Kill a Mockingbird schreef. Het schijnt ook dat haar zus, die als advocaat haar contracten in de gaten hield, afgelopen jaar is overleden. Ik vind het vreemd dat een oude, slechtziend en vergeetachtige vrouw opeens besluit toch nog even snel een vervolg op een klassieker te laten publiceren. Onwaarschijnlijk, lijkt mij. Waarom stoort dit mij? Lee's boodschap is ontzettend sterk omdat haar boek geen deel uitmaakt van een reeks. Ook is er maar één (succesvolle) verfilming van het boek (1962). Soms zeg je meer door niets te zeggen. Lee's stilte was oorverdovend.

Harper Lee

Over racisme en de wet gesproken. Mijn favoriete gedeelte in het boek is het moment waarop Atticus de gevangenis bewaakt om te voorkomen dat er een lynching plaatsvind. Uiteindelijk is het Scout die de kleine groep mannen met slechte bedoelingen naar huis drijft. In het Zuiden van Amerika kwam het regelmatig voor dat blanken op deze manier het recht in eigen handen namen. In geen enkel geval is iemand uit de menigte ooit veroordeeld voor een lynching (met uitzondering van de laatste in 1982) en ook politie en politici lieten het toe (als ze al niet blij mee hadden gedaan). De haat voor zwarten zat zo ontzettend diep, dat er uiteindelijk ansichtkaarten rondgingen met een foto van het resultaat en lachende personen er omheen. Walgelijk, uiteraard. Toch, of juist daarom, schrijf ik er over. Ik heb een geweldige professor op Smith College gevonden die mij wil begeleiden met dit project, ondanks dat hij op sabbatical is. Ik zal in volgende berichten hier niet over schrijven, omdat ik me heel goed kan voorstellen dat het niet iets is waar je over wilt lezen.

Nog een laatste snelle opmerking over racisme en politiegeweld een aantal decennia later: ik heb een aantal blogs eerder al gesproken over het regelmatig excessief politiegeweld tegen Afro-Amerikanen en de "don't shoot" protesten. Tijdens de Grammy's gebeurde het volgende (vanaf 1:50):

Goed, op naar de leukere onderwerpen! De Oscar uitreiking komt er aan. Loren en ik besloten Whiplash te kijken, waarin een acteur is genomineerd voor beste mannelijke bijrol. Op een gegeven moment kregen wij zo'n trek in chocola. Op het moment waarop wij besloten naar de kelder te gaan om al onze kwartjes in een automaat te gooien, klopt er een groepje meiden aan de deur om ons zelf gebakken brownies te geven. IK HOUD VAN VROUWENSCHOLEN! De films was overigens ook verrassend goed: aanrader!

Ik heb afgelopen week ook mijn "belay certification" behaald. Dit betekent dat ik nu klimmers mag begeleiden met klimmen. Zelf klimmen mag altijd. Ondanks mijn hoogtevrees heb ik de top gehaald! Het zweet brak me uit en mijn handen trilde enorm, maar ik kon het plafond aanraken. Ja, de klimwand is slechts 7 meter. Toch.

Ik durf alleen nog de blauwe route omhoog te nemen.

Ook heb ik twee events bijgewoond: de speech van Angela Davis en The Vagina Monologues. Davis is vooral bekend vanwege haar activisme tijdens de Burgerrechtenbeweging. Op dit moment zet zij zich in tegen het groeiende gevangeniswezen in Amerika. Haar speech was interessant en haar kritieken waren duidelijk. Zo noemde ze Israël het enige land dat vast zit in het kolonialisme in de 21ste eeuw.

Lange rij met mensen die Davis wilde zien.

Foto is een beetje onduidelijk, maar hier Davis.

En rechts mijn professor (gestudeerd aan Emory).

The Vagina Monologues is een soort toneelstuk opgebouwd uit monologen geschreven door Eve Ensler in 1996. Iedere monoloog heeft een onderwerp gerelateerd aan de vrouwelijke kant van een ervaring: seks, liefde, verkrachting, menstruatie, geboorte, orgasme etc. Sommige monologen zijn hilarisch, sommige zijn serieus. Grappig of niet, iedere monoloog doet iets met je. De monologen werden ongegeneerd uitgevoerd door Smithies (zoals de studenten op Smith worden genoemd). Bijvoorbeeld, een student liet verschillende kreunen horen van vrouwen tijdens de seks in The Woman Who Loved to Make Vaginas Happy. Eentje noemde ze de Kanye West-kreun ("Imma let you finish, but...") en een ander noemde ze de (Smith) College kreun ("I should be studying"). Ik denk dat je er bij had moeten zijn...

Mijn hoogtepunt van de week was echter het verkrijgen van gratis boeken. Voor mijn onderzoek heb ik een aantal boeken nodig die alleen in de bibliotheek van Harvard staan. Net als in Nederland heb je de daar de service InterLibrary Loan voor. In Nederland kost dit per boek een euro of iets dergelijk. Om een idee te krijgen van hoeveel ik moest besteden, vroeg ik aan de balie medewerker in de bibliotheek: "I have a question about InterLibrary Loan: How much does it cost?" De mevrouw antwoord: "It doesn't". Ik kon het niet geloven: "It's free free?" Geweldig!

Een eetzaal ergens op Smith.

Loren en ik proberen elke dag te rennen,
weer of geen weer. Hier kwamen we net
terug van een rondje in een sneeuwstorm.

Met pauze's, want de sneeuw maakte het soms te zwaar.

Ik heb het eigenlijk gehad met de kou. 

Ik heb de verwarming in mijn kamer uit laten zetten wegens het
lawaai. Ik ben te trots om de verwarming weer aan te laten zetten.

Feestje voor seniors.

De overlijdingsadvertenties in Amerika zijn
heel anders dan wij gewend zijn. Grote verhalen!

En de namen van "criminelen" staan er altijd volledig in.
Hier ben ik niet echt een voorstander van.

Ik heb alvast een Koningsdag shirt gemaakt.
(Alle kleuren behalve oranje waren leeg)

In de verte zie je dat de wind de sneeuw verplaatst:
heel koud en irritant. 

Ik vind het ontwerp van het theater nog steeds fascinerend. 

De schoonmaakster communiceert weer
via post-its in de lift.

Maar ze is niet alleen maar negatief!

Al die voedingsinformatie...
Ik wil gewoon even ongezonde chips eten.

Valentijn-chocola. Alles was uiteraard snel weg.

2-dollar biljet. Zie ik niet vaak!

Tot slot nog even een Otis!