"Follow your passion, stay true to yourself, never follow someonelse’s path unless you’re in the woods and you’re lost and you see a path then by all means you should follow that" - Ellen DeGeneres

Op het moment van schrijven wachten mijn zusje en ik tot ons vliegtuig weer opstijgt. Ik zal Lise niet zijn als mijn reis geen vertraging oploopt. De reden is echter niet voor de hand liggend. Ik begin daarom ook met een lof woord over Alaska Airlines. Ik had verwacht dat Alaska Airlines een goedkope maatschappij á la Ryanair zou zijn (mijn ervaring met de laatste medewerkers was niet optimaal). Tot mijn verbazing bleken de medewerkers - van het inchecken tot het boarden van het vliegtuig - ontzettend aardig en alles leek verdacht soepel te verlopen. Verdacht soepel. Twee uur in de vlucht werd er omgeroepen of er een dokter aanwezig was en of hij of zij naar voren zou kunnen komen. Vervolgens werd er geroepen om een zuurstoffles en een paar seconde later volgde “en de AED?” In de eerste klas was er een meneer onwel geworden. De steward en twee passagiers gaven om de beurt reanimatie terwijl wij gereed werden gemaakt voor een noodlanding. Binnen tien minuten stonden we op de grond in Daluth, Minnesota. Na een noodlanding is het verplicht om het vliegtuig te laten inspecteren door een monteur. Aangezien de impact van het landen zwaarder (woorden van de steward) was dan gebruikelijk, moesten er ook enkele onderdelen van het vliegtuig vervangen worden. Zij die de man gereanimeerd hebben moesten tevens een formulier invullen en het vliegtuig moest gedesinfecteerd worden – dit was nodig, zei de steward. Dit alles betekende dat wij bijna drie uur aan de grond stonden (gevoelsmatig een eeuwigheid, omdat we onze frustratie niet kwijt konden: de landing was terecht. Op het moment dat ik dit schreef liep de steward langs: “Ik wou dat ik mijn fit-horloge om had, ik had waarschijnlijk een wedstrijd gewonnen met hoe vaak ik heen en weer heb gelopen.”). Gelukkig werd iedereen in het vliegtuig automatisch en tegelijkertijd op de hoogte gesteld van de huidige vertraging via de telefoon en stegen er een aantal F16s op naast ons vliegtuig – als entertainment, verwacht ik. Ik hoop dat de meneer het heeft overleefd, uiteraard. In ieder geval heeft de staf echt ontzettend adequaat en snel gehandeld. Zeker 10 meter verder van de plaats delict vond ik het knoopje van de steward zijn overhemd. Toen ik deze terug gaf legde hij uit dat hij niet kon herinneren wanneer dit gebeurde, maar waarschijnlijk heeft een van de dokters zijn overhemd opengescheurd toen zijn stropdas hem leek te wurgen tijdens het geven van de reanimatie.

Foto genomen nadat we al twee uur geland waren.
Geen ramptoerist dus: zie hoe ruim het vliegtuig is!

Voor Anke gold dit helaas minder. De vrouw naast haar was
meer dan gezet. Nadat haar arm een portie van leuning-te-kort
ervoer, gaf ze het op.

Mijn gedachte de rest van de vlucht: staying alive

Mijn zusje kwam eerder deze week aan in Northampton om het hele afstudeergebeuren bij te wonen. Gebeuren, want het afstuderen in Amerika neemt meerdere dagen in beslag. Het schijnt dat de traditie van “commencement” in stand wordt gehouden door ouders. Aangezien een gemiddelde universiteit zeker 30,000 dollar per jaar kost, en een bachelor programma gemiddeld vier jaar duurt, willen de ouders tenminste een ceremonie. Zaterdag namen de seniors (laatstejaars) en master studenten (waaronder ik) deel aan Ivy Day. Op deze dag vieren de seniors en master studenten samen met een grote groep alumni hun “puurheid”. Gekleed in het wit liepen wij vervolgens in een parade naar de binnenplaats, waar er een speech werd gehouden door de president van de klas van 2015. Haar achternaam is Ghandi, en zij begon haar speech dan ook als volgt: “I know you are all wondering: am I related to the great Mahatma Ghandi? Yes (stilte) I wish.”

Ik kon Anke niet vinden, maar hoorde
haar wel.

Lijkt net buurman Jaap! Rechts is de campus politie die
me een keer naar de ER heeft gebracht, met twee stops
om over te geven. Super aardige man!

De dag daarop werden de diploma’s uitgereikt. Op Alyssa’s verjaardag. Toen ik in een telefoongesprek aan Alyssa vroeg wat ze voor haar verjaardag had gekregen, antwoordde ze simpelweg: “Ja, dan moet je maar hier komen.” Tja, daar heeft ze gelijk in. Tijdens het wachten tot wij ceremonieel en op alfabetische volgorde naar onze stoelen mochten wandelen, liepen er een paar mannen van de geheime dienst rond. Althans, zo geheim was het niet, want ik herkende ze. Bodyguard is wellicht een betere benaming. We vonden het een beetje overdreven, totdat er een rij auto’s aankwam rijden met de president van Rwanda en zijn familie. Blijkbaar studeerde zijn dochter vandaag af. Dat studenten rijke ouders hebben blijkt aan de gulle donaties die gegeven werden. Zo gaven de ouders bij elkaar iets van 3 miljard dollar en een Smith alumnus uit de klas van 1965 gaf een anonieme donatie van 10 miljoen dollar. Zit ik hier met mijn collectie aan één dollarcentjes.

Ik wist niet dat het hele gebeuren op YouTube gezet zou worden, maar mocht je het willen (terug)zien, vanaf 1:14 zie je mijn diploma-groep (ik volg een paar seconden later). https://youtu.be/W0-I4lT18DU?t=1h14m21s

Het was leuk om mee te maken, maar het traditie-gehalte is soms wel erg hoog. Dit betekende vooral dat er veel gewacht moest worden. Voor ons, de studenten, was het in principe te doen. Maar mijn zusje en andere familieleden hebben vooral in de brandende zon staan wachten op een parade van dertig meter. De diploma uitreiking was live te volgen. Voordat wij in beeld kwamen moesten we eerst onze handen reinigen (vanwege het schudden van de handen met de president). Dit, in combinatie met het vlotte tempo van de omroepster zorgde er voor dat ik moest hollen en dat de persoon voor mij met mijn naam werd gepresenteerd. Ook kreeg ik de diploma van de persoon achter mij. Het verliep niet vlekkeloos, maar gelukkig was ik ongeveer de veertiende persoon die werd opgeroepen, waardoor mijn familie en vrienden konden uitschakelen voordat de andere zeshonderd studenten volgden.

Mensen vonden het blijkbaar een goed
idee om troep achter te laten in het washok. 

Arme schoonmakers!

Je kunt echt alles aan de weg vinden.

Heel veel bier aan de tap...

Commencement oefenen op de overdekte
noodlocatie.

Was nog ingewikkelder dan verwacht.
Looproutes en al.

Mijn uitzicht.

Mijn lege kamer...

In Cambridge hebben ze niet alleen een fietspomp,
maar ook een hele gereedschapsset voor als je
fietsband lek is.

Loren, ik en Katharina.

Koud dat het was bij Kevin!

Leuk restaurant.

Underground tour Seattle.

Daar zijn die glazen vierkantjes in de stoep dus voor.

Smith Hotel (ooit de hoogste van Amerika),
waarin nog steeds iemand de lift bedient.

Abnormaal grote honden.

Washington University. Grootste geldschieters: Gates en Allen
van Microsoft.

Op goede dagen zie je in het midden Mount Rainier.

Hele groene campus.

De Thai.

Helaas duurde het even voordat Anke aankwam. Eenmaal geland duurde het een paar uur voordat zij voorbij de douane kwam. Door deze vertraging miste ze haar bus vanaf South Station. Aangezien Katharina’s oom en tante uit Duitsland een paar uur later aankwamen op hetzelfde vliegveld, vonden wij het een goed idee om Anke met hen mee te laten rijden. Helaas maken Katharina’s oom en tante zelden gebruik van hun mobiel en bleek het een onmogelijke taak om ze telepathisch van Anke’s probleem op de hoogte te brengen. Laat staan dat zij van het bestaan van Anke af wisten. Uiteindelijk lukte het Anke om op de volgende bus geplaatst te worden tegen een kleine betaling. Heel fijn!

Ik vond het jammer om te vertrekken en ik ga Smith en haar studenten zeker missen, maar ik ben niet verdrietig. In tegenstelling tot mijn jaar in Atlanta had ik mij dit keer ingesteld op het feit dat het slechts voor één jaar was. Na een bewogen jaar verheug ik me op onze vakantie en het weerzien van mijn vrienden en familie. Mijn professor wist dit maar al te goed. Toen ik afscheid nam zei hij: “I know you are excited to go home.” Waarop ik antwoordde: “I never even unpacked my suitcase” (dit is uiteraard sarcastisch, maar weergeeft wel de dieptepunten na aankomst). 

Anke en ik hebben gister bij Kevin in Cambridge geslapen (hij was overigens niet thuis – gelukkig wisten zijn huisgenoten er van) en gegeten met Ralf. Ralf zal wel lachen om mijn vliegavontuur, aangezien ik hem heb ontmoet toen ons vliegtuig niet opsteeg in 2011. Kevin ken ik uit mijn klas van Emory. 

Vandaag hebben Anke en ik onze eerste volledige dag in Seattle gespendeerd. De stad heeft mij positief verrast. Erg leuk. In de ochtend namen we deel aan een door de hostel georganiseerde walking tour van ruim drie uur. Super! In de middag bezochten we de Seattle underground met een tourgids. Voordat we onder de grond doken kregen we de gelegenheid om met de personen naast ons te praten. Mijn buren kwamen uit North Dakota. Toen ik vertelde dat ik ook in Atlanta had gestudeerd, zei de meneer dat het accent daar vaak onverstaanbaar is, terwijl ik de helft van het gesprek met hem invulde omdat ik er niets van verstond. De underground tour was werkelijk waar geweldig. De tourgids was hilarisch! Zo vroeg ze onze groep van welk materiaal de huizen werden gebouwd voor de grote brand in 1889, waarop de groep in koor antwoordde: "Wood!" Vervolgens zei ze: "En na de brand waren alle gebouwen..."? Waarop de groep vol enthousiasme "van steen" riep. De tourgids antwoordde droog: "Gone!" Na de grote brand kreeg Seattle de kans om een werkend riolering te bouwen (tot 1889 kwam de viezigheid twee keer per dag met het keren van de tij naar boven doordat er maar één pijp). Om overstromingen door de tij te voorkomen werd de nieuwe stad op de resten van de stad gebouwd (wat de underground werd). Bij het opbouwen van de stad begonnen bedrijven elkaar echter aan te klagen over wie de stoep moest betalen. De stoep werden pas na zeven jaar aangelegd, waardoor pak en beet 14 personen stierven door misstappen. Deze ongelukkige vallen gingen de regeringsboeken in als "involuntary suicides." Over zelfmoord gesproken: Seattle heeft het hoogste zelfmoordcijfer in Amerika (groepen die het meest "risico lopen" zijn mannen van middelbare leeftijd, native-Americans, transgenders en veteranen uit het Amerikaans leger).

Tot slot hebben we vandaag gegeten bij een Thai tent op de campus van Washington University met Thomas (ook een Fulbright-NAF bursaal). Op de weg terug vertelde een meneer in de bus over de "gangs" in zijn buurt. Op een avond rende een van zijn buren naar het raam om te kijken wie er schoot. Hij zei: "Waar ik vandaan kom ga je meteen op de grond liggen als je schoten hoort." Zijn buurman had blijkbaar gezegd dat "kogels niet zo hoog komen" waarop een andere man in de bus zei: "That guy does not understand the logistic of a bullet." Alleen in Amerika heb je het over kogels en gangsters in een bus.

Het is een beetje een chaotische blog. Door slecht internet kan ik nu pas foto's uploaden, waardoor de foto's een beetje door elkaar lopen. Ook zijn we inmiddels al veel verder. Ach.

Kauwgum muur in Seattle.

Hostel.

Hier is MGM studios begonnen (met de leeuw).

Anke maakt uitstekende foto's.

Een wandeling die door het industrie terrein werd geleid.

Onze auto!

Hier zie je een zeester (paars).

Pinguins!

En die maken toch een lawaai!

Tot zover Smith en Seattle. Ik zal proberen nog een laatste bericht te plaatsten zodra we op onze eindbestemming zijn (San Francisco).

Mijn zusje en ik playbackte dit nummer altijd. Ter ere van BB King playbacken we dit nummer misschien nog wel een keer in een motelkamer deze vakantie.