Ik heb twee drukke weken achter de rug vol met kleine overwinningen. Ten eerste heb ik eindelijk mijn Social Security nummer en kaart ontvangen. De aanvraag ging niet zonder slag of stoot. In augustus had Smith College mijn aanvraag al opgestuurd. Toen al mijn klasgenoten hun kaart ontvingen, vond ik het tijd om te bellen. Na 40 minuten in de wacht te hebben gestaan, vertelde de medewerker dat mijn aanvraag "zoek" was: of ik naar het kantoor kon komen om de aanvraag opnieuw aan te leveren.
Een paar dagen later nam ik de bus naar Holyoke om mijn aanvraag opnieuw te doen. Het bezoek was bijzonder onprettig. In de wachtkamer bleef een vrouw erg luid praten over kinderbijslag. Na een privé e-mail te hebben voorgelezen van haar ex-man, werd ze gebeld door haar huidige grote liefde over een makelaarsbezoek. Blijkbaar zijn ze op zoek naar een nieuw huis. Waarschijnlijk verder weg van haar ex-man, aangezien ze aan het loket verkondigde dat ze bewijs nodig had van het feit dat haar ex-man geen hoger bedrag aan alimentatie kon betalen. Haar ex-man had overigens de voogdij over hun kinderen. Ik heb uiteraard ook haar naam, adres en social security nummer, mocht iemand interesse hebben om haar identiteit over te nemen.
Na een uur wachten - en de realisatie dat ik voorlopig niet aan de beurt zou zijn - liep ik demonstratief het kantoor uit. Twee dagen later kon ik overigens na een succesvolle aanvraag van twintig minuten naar buiten lopen. Het hoeft niet dramatisch te zijn.
Het kantoor.
In de middle of nowhere.
Die muurschilderingen blijven tof!
De bushalte.
Ook het op tijd inleveren van twee essays kan als een overwinning worden beschouwd. Het zijn geen meesterwerken, maar ook zeker geen mislukkingen. Ik volg drie vakken: American Popular Culture, American Society and Culture en Computers, Internet and American Society. Amerika dus. Het laatste vak is de grootste uitdaging. Ik zit in een klas met geschiedenis studenten en computer wetenschap-studenten. Het is ontzettend interessant, maar soms spreken ze in een taal die ik niet beheer. Gelukkig hebben mijn klasgenoten en docenten humor, dat versta ik meestal wel.
Voor het Internet vak hadden we het bijvoorbeeld over "cookies". Een student wilde even laten weten hoe raar cookies eigenlijk zijn: alsof je koffie haalt bij Starbucks en de barista zegt: "We gaan je nu volgen". Alleen op Internet wordt stalken gedoogd.
Over Internet gesproken. Een van de studenten probeerde mij uit te leggen hoe Internet werkt. En dan heb ik het over wat er gebeurt in de draden. Ze bracht vervolgens dit stuk plastic (?) en een lazer mee. In een notendop: gegevens worden "via" lichtweerkaatsingen getransporteerd.
Wat er gebeurt in Internet draden.
In mijn Popular Culture klas hebben we het op dit moment over Disney. Eén van de problemen met Disney-films is de man-vrouw verdeling in Disney films. Er zijn weinig films waarin de prinses niet gered wordt door een prins op het witte paard. Niet erg realistisch, dat witte paard. Na een lang betoog van een klasgenoot over hoe Hercules een man werd toen hij door een brandende hoepel sprong, antwoordde mijn professor: "Reminds me of my childhood."
Een ander hoogtepunt afgelopen week was de tweeling. Katharina en ik hebben er tactisch een foto van gemaakt. Dit is, uiteraard, de enige foto die ik ooit van de tweeling op Internet zal plaatsen. Schandalig fout! Je kent de quote wellicht: "Stalking is when two people go for a long romantic walk together, but only one of them knows about it." Niet okay.
Daar staat ze!
Katharina had zich afgelopen week weer buitengesloten. Mijn teller staat op drie, haar teller op minstens tien. Dit keer gebeurde het rond 8 uur 's ochtends. Opeens hoorde ik haar op de gang zeggen: "Scheiße!". Toen wist ik hoe laat het was: tijd om me nog een keer om te draaien.
Ik heb ook de hele dining hall stil gekregen door een bord kapot te laten vallen. Ik wist dat het ging gebeuren: het toetje was onnodig bevroren. Hieronder wat foto's van de ongezonde keuzes die je hier kan maken qua voedsel.
Serra had suiker nodig om de avond door te komen.
Gloria zout...
Pizza! Eindelijk! En Tiramisu! Wat een avond.
Hash browns, omdat het kan.
Een andere studiegenoot houdt van watermeloen.
Het beruchte toetje voordat het op de grond lag.
Wafels in het weekend!
En nog meer keus.
Afgelopen week kwam een vriendin Sofie mij opzoeken vanuit Nederland (althans, ze bezocht Boston en Philadelphia). Volgende week komt mijn zus Sanne! Als lid van de historische huizen-club gaan Sanne en ik tenminste vier historische huizen bezoeken in Maine. Ik kijk er naar uit!
Nog wat foto's, als afsluiter.
Uitzicht.
Herfstkleuren.
Campus Center in de avond.
Campus Center van binnen.
Studeren met Loren en Serra.
BOEM. De waterfilter houdt bij hoeveel
plastic flessen er zijn bespaard. De teller stond
op 2222. Nu wacht ik op 3333, uiteraard.
Misschien wel de lelijkste bibliotheek op campus.
Als je hier niet agressief van wordt...
Een van mijn klasgenoten was jarig.
We hadden een taart gekocht (egoïsten dat we zijn).
Ondanks het grootschalig gebrek aan mannen
op campus, zijn er wel condooms te vinden in de badkamer.
En ja, ze worden gebruikt.
Het is een vrouwen college, geen klooster.
Op weg naar de dokter. Na een uur lopen bleek de
dokter te zijn verhuisd. Leuk.
Shakespeare's "Het temmen van de Feeks" op campus.
Hooguit één keer per jaar bezoek ik een schouwburg voor een avond gevuld met muziek, cabaret, dans of toneel. Als ik eenmaal in de zaal zit, vraag ik me af waarom ik niet vaker van een optreden geniet. Zo ook afgelopen week. Spontaan - ook wel studie ontwijkend gedrag genoemd - bezocht ik het dansoptreden "The Secret History of Love" op campus. Ik was van plan na hooguit een uur naar buiten te sluipen. Dit plan faalde grandioos. Ik was zelfs lichtelijk teleurgesteld toen de lichten in de zaal weer aangingen.
Zoals de titel al doet vermoeden, gaat de dansvoorstelling over verboden liefdes. In dit geval de liefdes van de LGTB-gemeenschap (Lesbian, Gay, Bisexual en Transgender). Het optreden raakte mij vooral omdat op de achtergrond fragmenten van interviews met "LGTB-ers" werden afgespeeld. Het is erg ontroerend (en belachelijk, uiteraard) als iemand niet in het openbaar van een ander mag houden. Nu ben ik een overgevoelig persoon - ik huil al als de batterij van mijn elektrische tandenborstel leeg is - maar ik heb nog nooit zoveel emoties voorbij voelen komen in anderhalf uur. Intens.
Vorige week hebben Anke, mijn moeder en ik een bezoek gebracht aan een vuurtoren in Jamestown. Mijn decaan woonde daar 3 minuten vandaan en vertelde me gister dat de originele vuurtoren (1856) verging tijdens de storm van 1938, bekend als de "New England Hurricane". De wachter van de vuurtoren, Walter Eberle, weigerde de vuurtoren te verlaten. Zijn lichaam is nooit teruggevonden.
Eberle en zijn vrouw.
Hetgeen wat overgbleven is van de vuurtoren.
In dezelfde storm is tevens een schoolbus met kinderen van de brug afgespoeld - zeven kinderen overleefden het niet.
De schoolbus.
Mijn week was niet alleen gevuld met dood en verderf, er waren genoeg hoogtepunten:
- Het licht in mijn kamer ging uit - twee keer! Ik ben er nog steeds niet over uit of ik trots moet zijn, of teleurgesteld, omdat het betekent dat ik zeker tien minuten stil achter mijn laptop zat...
- Dinsdag ging mijn les niet door dankzij gezeur van mijn medestudenten. De professor stuurde ons het volgende:
"After fielding an unusually large number of requests for extensions over the past few days, and learning that many of you are sick or simply exhausted, I have decided to cancel class tomorrow."
Hey, je hoort mij niet klagen. Ik had twee dagen langer de tijd om mijn essay te schrijven: het is een meesterwerk geworden! Niet iedereen was vol zelfvertrouwen. Toen een van mijn medestudenten aan de professor vroeg of we de essay mochten herschrijven als het echt, heel, heel slecht was, antwoordde de professor: "I love your confidence!"
- Na (bijna) alle bibliotheken op campus te zijn afgegaan, heb ik eindelijk een comfortabele plek gevonden!
Met blauwe boekenkasten, wat wil je nog meer?
"Uitzicht"
- Afgelopen zondag was er een lunch voor ons georganiseerd door de eerste deelneemster in het American Studies Diploma Programma (jaren 40). Prachtige locatie!
Paloma, Loren en ik.
Bloemenbrug.
...met bloemen.
Ik ga er vanuit dat het water de bedoeling was...
De groep, min of meer. Vlnr: Paloma, Loren, Gloria,
Natasha, Katharina, Tatiana, Maria en Serra. Vincent
is ergens.
Ik zat voorin uiteraard,
al was het maar om mijn Rosa Parks grap te maken.
De eetkamer.
Uitzicht vanuit de eetkamer.
Loren, Katharina, Stella en ik.
Loren en ik voordat we het enge huisje in durfden te gaan.
Ik ben zo snel bang, niet normaal.
Een panorama gemaakt door Loren.
- Het alarm ging af deze week. Wat een herrie - niet normaal. Je kan niet naar buiten lopen zonder oordopjes. Een impressie:
- Er was een huisfeest ergens op campus. Ondanks de veelbelovende poster, ben ik niet naar het feest gegaan. Ik schijn weinig gemist te hebben.
- Loren ontdekte Siri op mijn telefoon. Het resultaat:
- Katharina en ik zijn weer een stapje verder in ons onderzoek naar "de tweeling". Ze zijn misschien Duits!
In een van mijn lessen hebben we het op dit moment over de komst van de televisie in de jaren 50. Men was bang dat de televisie voornamelijk vrouwen van hun huishoudelijk werk af zou houden. Om dit te voorkomen, bedachten een paar genieën de "TV-Stove", oftewel een TV-oven. Zo konden vrouwen kookprogramma's kijken tijdens het koken. Nou, wie heeft het?
Grappig feitje: toen de "soap" populair werd kreeg de riolering het zwaar te verduren. Men ging op hetzelfde tijdstip - tijdens de pauze - naar de wc, waardoor de riolering de hoeveelheid water (enzovoorts) van het doortrekken niet aankon.
Voor zij die het nog herinneren van mijn vorige blog:
déja vu of wat?!
Het kunstwerk heeft een "broek" gekregen!
Het "Breakfast Club" gehalte is aardig hoog op de campus.
Ik heb onverwachts een super pakket ontvangen van mijn
vrienden tevens pubquiz-team: met persoonlijke quiz en al.
Maakte mijn dag!
De vlag hangt, zonder spijkers, uiteraard. Patriottisch!
Onnodig gemene mails krijgen we af en toe.
De kerstman bij de oogarts!
Het was een week vol regen.
Wat mij een excuus geeft om het volgende filmpje te plaatsen. Volgens mij val ik in herhaling, maar ach, het is een klassieker. Dit keer in kleur! Gene Kelly had koorts tijdens de opname, maar besloot evengoed te dansen.
