"Sit by my side, and let the world slip: we shall ne'er be younger" - William Shakespeare (The Taming of the Shrew)

Ik heb twee drukke weken achter de rug vol met kleine overwinningen. Ten eerste heb ik eindelijk mijn Social Security nummer en kaart ontvangen. De aanvraag ging niet zonder slag of stoot. In augustus had Smith College mijn aanvraag al opgestuurd. Toen al mijn klasgenoten hun kaart ontvingen, vond ik het tijd om te bellen. Na 40 minuten in de wacht te hebben gestaan, vertelde de medewerker dat mijn aanvraag "zoek" was: of ik naar het kantoor kon komen om de aanvraag opnieuw aan te leveren. 

Een paar dagen later nam ik de bus naar Holyoke om mijn aanvraag opnieuw te doen. Het bezoek was bijzonder onprettig. In de wachtkamer bleef een vrouw erg luid praten over kinderbijslag. Na een privé e-mail te hebben voorgelezen van haar ex-man, werd ze gebeld door haar huidige grote liefde over een makelaarsbezoek. Blijkbaar zijn ze op zoek naar een nieuw huis. Waarschijnlijk verder weg van haar ex-man, aangezien ze aan het loket verkondigde dat ze bewijs nodig had van het feit dat haar ex-man geen hoger bedrag aan alimentatie kon betalen. Haar ex-man had overigens de voogdij over hun kinderen. Ik heb uiteraard ook haar naam, adres en social security nummer, mocht iemand interesse hebben om haar identiteit over te nemen.

Na een uur wachten - en de realisatie dat ik voorlopig niet aan de beurt zou zijn - liep ik demonstratief het kantoor uit. Twee dagen later kon ik overigens na een succesvolle aanvraag van twintig minuten naar buiten lopen. Het hoeft niet dramatisch te zijn.

Het kantoor.

In de middle of nowhere.

Die muurschilderingen blijven tof!

De bushalte.

Ook het op tijd inleveren van twee essays kan als een overwinning worden beschouwd. Het zijn geen meesterwerken, maar ook zeker geen mislukkingen. Ik volg drie vakken: American Popular Culture, American Society and Culture en Computers, Internet and American Society. Amerika dus. Het laatste vak is de grootste uitdaging. Ik zit in een klas met geschiedenis studenten en computer wetenschap-studenten. Het is ontzettend interessant, maar soms spreken ze in een taal die ik niet beheer. Gelukkig hebben mijn klasgenoten en docenten humor, dat versta ik meestal wel.

Voor het Internet vak hadden we het bijvoorbeeld over "cookies". Een student wilde even laten weten hoe raar cookies eigenlijk zijn: alsof je koffie haalt bij Starbucks en de barista zegt: "We gaan je nu volgen". Alleen op Internet wordt stalken gedoogd.

Over Internet gesproken. Een van de studenten probeerde mij uit te leggen hoe Internet werkt. En dan heb ik het over wat er gebeurt in de draden. Ze bracht vervolgens dit stuk plastic (?) en een lazer mee. In een notendop: gegevens worden "via" lichtweerkaatsingen getransporteerd.

Wat er gebeurt in Internet draden.

In mijn Popular Culture klas hebben we het op dit moment over Disney. Eén van de problemen met Disney-films is de man-vrouw verdeling in Disney films. Er zijn weinig films waarin de prinses niet gered wordt door een prins op het witte paard. Niet erg realistisch, dat witte paard. Na een lang betoog van een klasgenoot over hoe Hercules een man werd toen hij door een brandende hoepel sprong, antwoordde mijn professor: "Reminds me of my childhood."

Een ander hoogtepunt afgelopen week was de tweeling. Katharina en ik hebben er tactisch een foto van gemaakt. Dit is, uiteraard, de enige foto die ik ooit van de tweeling op Internet zal plaatsen. Schandalig fout! Je kent de quote wellicht: "Stalking is when two people go for a long romantic walk  together, but only one of them knows about it." Niet okay.

Daar staat ze!

Katharina had zich afgelopen week weer buitengesloten. Mijn teller staat op drie, haar teller op minstens tien. Dit keer gebeurde het rond 8 uur 's ochtends. Opeens hoorde ik haar op de gang zeggen: "Scheiße!". Toen wist ik hoe laat het was: tijd om me nog een keer om te draaien.

Ik heb ook de hele dining hall stil gekregen door een bord kapot te laten vallen. Ik wist dat het ging gebeuren: het toetje was onnodig bevroren. Hieronder wat foto's van de ongezonde keuzes die je hier kan maken qua voedsel.

Serra had suiker nodig om de avond door te komen.

Gloria zout...

Pizza! Eindelijk! En Tiramisu! Wat een avond.

Hash browns, omdat het kan.

Een andere studiegenoot houdt van watermeloen.

Het beruchte toetje voordat het op de grond lag. 

Wafels in het weekend!

En nog meer keus.

Afgelopen week kwam een vriendin Sofie mij opzoeken vanuit Nederland (althans, ze bezocht Boston en Philadelphia). Volgende week komt mijn zus Sanne! Als lid van de historische huizen-club gaan Sanne en ik tenminste vier historische huizen bezoeken in Maine. Ik kijk er naar uit!

Nog wat foto's, als afsluiter.

Uitzicht.

Herfstkleuren. 

Campus Center in de avond.

Campus Center van binnen.

Studeren met Loren en Serra.

BOEM. De waterfilter houdt bij hoeveel
plastic flessen er zijn bespaard. De teller stond
op 2222. Nu wacht ik op 3333, uiteraard.

Misschien wel de lelijkste bibliotheek op campus.

Als je hier niet agressief van wordt...

Een van mijn klasgenoten was jarig.
We hadden een taart gekocht (egoïsten dat we zijn).

Ondanks het grootschalig gebrek aan mannen
op campus, zijn er wel condooms te vinden in de badkamer.

En ja, ze worden gebruikt.
Het is een vrouwen college, geen klooster.

Op weg naar de dokter. Na een uur lopen bleek de
dokter te zijn verhuisd. Leuk. 

Shakespeare's "Het temmen van de Feeks" op campus.

Ik ben bang dat ik de lift heb gesloopt.

Verder dan dit ging de deur niet meer dicht.

Mijn gestolen pompoen.