Het is bizar hoeveel hartverwarmende Facebook-berichten, sms'jes, kaarten en mails ik heb ontvangen - zelfs van mensen die ik jaren niet heb gesproken of gezien. De laatste weken gingen mij emotioneel en lichamelijk niet makkelijk af, maar dankzij alle steun heb ik me er doorheen geslagen: jullie zijn geweldig!
Zoals velen dus hebben gehoord en gezien, ging het vorige week niet bepaald goed. In de dagen na mijn eerste ziekenhuis bezoek, kon ik niet meer eten van de misselijkheid of lopen van de pijn. Nadat ik voor de zoveelste keer had overgeven, belden mijn studiegenoten de campus politie om mij uiteindelijk wéér naar de Eerste Hulp te vervoeren. Dit was voor mij de druppel, waarop mijn moeder en zusje (en vader, uiteraard) besloten een vlucht naar Boston te boeken. Op de Eerste Hulp heeft een zeer aantrekkelijke dokter in opleiding mij aan het infuus gelegd, zodat ik in ieder geval vocht en pijnstillers binnen kreeg om aan te sterken. In het ziekenhuis is er ook een CT scan van mijn nieren gemaakt. Helaas bleken er nierstenen te zitten in beide nieren. De ER arts was geen nierspecialist en kon alleen maar vermoeden dat mijn nieren permanent zijn beschadigd. In de laatste week van oktober ga ik naar een nefroloog om hier uitsluitsel over te krijgen. Geloof het of niet, maar ik ben positief!
Twee dagen later kwamen mijn moeder en zusje aan. Hun aanwezigheid deed mij goed! Ze brachten mijn lievelingsthee, cup-a-soup, post van mijn zussen en Ollie mee. 's Avonds gingen we naar de Target om onder andere twee luchtbedden en een pomp te kopen. Toen we thuis kwamen bleek de pomp niet te werken, dus zijn mijn moeder en ik direct terug gereden om de pomp om te ruilen. Het slapen ging prima in mijn kamer!
Ondertussen had ik ook al gesproken met mijn docenten: we hebben besloten dat ik geen vakken laat vallen. Met mijn academische achtergrond in American Studies maken mijn docenten zich geen zorgen over mijn studieresultaten. Mocht ik mij niet goed voelen of extra tijd nodig hebben om iets in te leveren, dan is dat geen probleem. Uiteraard moest ik ook mijn financiële sponsors op de hoogte stellen van mijn medische akkefietje, aangezien zij mij geen beurs hebben gegeven om ziek in bed te liggen. Zo lang ik niet te veel lessen mis en mijn resultaten goed zijn, zien zij gelukkig geen reden om de beurs in te trekken. Ook de oogarts kwam met gunstig nieuws: ik kan over een aantal dagen stoppen met alle medicijnen. Vandaag heb ik mijn laatste prednison pil ingenomen. Nooit meer!
Omdat ik me iedere dag net iets beter voelde dan de dag daarvoor, vonden wij het een goed idee om het afgelopen weekend op pad te gaan. Frisse lucht zou mij goed doen! Daarnaast verdienden mijn klasgenoten ook rust. We zijn eerst naar Rhode Island gereden, waar wij de Cliff Walk hebben gelopen. Tijdens die wandeling kwam ik toevallig een klasgenoot tegen. In de middag zijn we nog naar de op-twee-na-oudste vuurtoren in Amerika gereden, waar we net op tijd bleken te zijn voor een bruiloft. Soms werd voornamelijk mijn zusje gek van me, omdat ik weigerde met navigatie te rijden en mijn oost en west gevoel net zo slecht bleek te zijn als mijn zusje's links en rechts gevoel. Uiteindelijk werkte de kaart prima en hebben we prachtige verkeerde afslagen genomen! We hebben de nacht doorgebracht in een motel ergens in Rhode Island. De volgende dag zijn we via 'The Quiet Corner' naar een motel in Connecticut gereden. Deze route staat bekend om de stenen muren en rode schuren en wordt omschreven als "the last green valley" tussen Boston en Washington. De ochtend daarop zijn we naar Woodstock, Connecticut, gereden om het Roseland Cottage-Bowen House te bezoeken. Dit zomerhuisje is gebouwd in 1846 naar het ontwerp van de succesvolle zakenman Henry Bowen. Naast het succesvol uitnodigen van vier Amerikaanse presidenten (Lincoln, Grant, Harrison en Hayes) op de nationale feestdag 4 juli, staat Bowen bekend als eigenaar van de eerste bowling baan in Amerika. Omdat ik graag historische gebouwen bezoek, heb ik ook meteen een lidmaatschap van de Historic New England Society aangeschaft. Met dit lidmaatschap kunnen mijn familieleden, vrienden en ik alle historische woningen in het bezit van de vereniging gratis bezoeken.
Eenmaal thuisgekomen werden we vanochtend wakker met het geluid van kerklokken. Uitgerekend vandaag besloot de president van Smith College tot "Mountain Day" uit te roepen. Elk jaar kiest de president een willekeurige dag waarop de lessen niet door gaan. Zowel docenten als studenten weten pas dat het Mountain Day is op het moment dat de klokken op campus luiden. Dit gaf mij de kans om iets langer van mijn moeder en zusjes gezelschap te genieten.
Zojuist zijn mijn moeder en zusje weer richting Boston vertrokken. Dit betekend dat ik hard aan de gang moet om mijn opgedane achterstand (door ziekte, niet het bezoek) in te halen. Naast het oppakken van schoolwerk, ben ik van plan zoveel mogelijk kansen te grijpen om vrienden op te zoeken. Een vriendin (Martine) zit over twee weken voor een paar dagen in San Francisco met haar vrienden. Hoewel mijn doktersafspraak in de weg zit, ga ik proberen er heen te vliegen. In diezelfde week komt een andere vriendin (Sofie) langs in Northampton. In november komt mijn zus Sanne voor ruim een week langs en ga ik met een andere Fulbrigther (Chelsey) naar het Peter Stuyvesant Ball in New York City. In januari ga ik een paar dagen een kennis (Ralf) opzoeken in Boston en een vriendin (Eva) in Vancouver. Hopelijk laat mijn bankrekening ook nog het bezoek aan wat Amerikaanse vrienden hier en daar toe. Al met al zijn er nog heel veel ontmoetingen waar ik naar uit kijk!
Voor nu nog wat foto's. In mijn volgende blog bericht zal ik ook eindelijk in gaan op wat ik hier leer en doe.
Je kan veel zeggen, maar ik ga wel
naar het ziekenhuis in stijl. Mede
mogelijk gemaakt door Katharina die
wéér een hele dag had opgeofferd om
mij te helpen en Rosanne voor de sokken.
Mijn arm is dus duidelijk niet
geschikt voor een heroïne verslaving.
Loren en Katharina konden de troep in mijn
kamer niet meer aan en besloten deze op
te ruimen.
Ik heb nog steeds geen idee waarom
dit 'kunstwerk' in de hal ligt...
.....
Mijn moeder en zusje spelen Skibbo in de keuken terwijl
ik naar mijn les ga.
De prachtige kunstwerken van Alyssa en Joshua.
De vlaggetjes die Sanne heeft gestuurd...
...om er elke dag een feestje van te maken.
Een selectie van de kaartjes!
De gegijzelde Ollie, sorry Nuon!
Mijn moeder op onze bank-creatie.
Anke en mijn moeder kwamen terug van Target met chocola!
Buiten leren.
Met mijn moeder en Anke in de verte.
Het bos met beren. Niet relaxed.
Zonsondergang vanuit mijn raam.
Mijn medicijnen toren.
Rijden met kaart gaat prima!
Amerikaanse snelwegen zijn erg rustgevend.
Gratis plas pauze. Je moet creatief zijn.
Een willekeurig begraafplaats in Rhode Island.
Een brug, ergens in Rhode Island.
Mijn zusje wordt altijd erg enthousiast van Diners.
Strand in Newport.
Prachtige huizen langs de Cliff Walk.
Cliff Walk.
Even pauzeren.
Mijn moeder en Anke.
Een cliff.
Mijn eerste vorm van beweging sinds ik me beter voel:
spierpijn de volgende dagen, niet te kort!
Fascinerende dood lopende wegen langs de Cliff Walk.
Hier hebben we een paar minuten gewacht op de jongeman in blauwe zwembroek. Hij durfde niet te springen. De sociale druk werd hem te groot. De andere mensen sprongen wel een paar keer.
Helder verkoelend water!
Vuurtoren in Jamestown.
En het uitzicht.
Mijn moeder en Anke.
De bruiloft!
'Onze' Jeep.
Mijn moeder aan het bier!
Zie je, weer gelukkig in een Diner ;)
In het eerste motel.
Mijn moeder masseerde elke dag mijn voeten en rug, bedankt!
Anke vond het tijd om de demon uit mij te drijven.
Motels, heerlijk. Hoe goedkoper, hoe beter.
Die stoelen staan er niet voor niets!
Mijn moeder heeft een tattoo genomen.
Het groene tapijt met roze behang zal ook mijn keuze zijn!
Anke moest zonodig mijn dagelijkse 'selfie' verpesten.
En weer op pad.
De bladen van de bomen beginnen al rood te worden.
Anke grijpt iedere kans om knappe jongens te fotograferen.
Roseland Cottage-Brown House in Woodstock.
Anke is na Amerika bang voor rupsen...
.... en slangen.
Na mijn telefoongesprek met mevrouw Glorie van de Netherlands America Foundation (mijn financiële sponsor) ontving ik tot mijn verbazing deze bos met tulpen! Ontzettend leuk!
Anke op de schommelstoel.
Ik heb maar één pasje waarmee we mijn
deur open kunnen maken....
Mijn nieuwe aanwinst.
Ik word lichtelijk gestoord van het geluid die
de badkamer deur maakt wanneer deze
open en dicht gaat. Duct tape is de oplossing!
