"Losing your life is not the worst thing that can happen. The worst thing is to lose your reason for living" - Jo Nesbø

Allereerst mijn dank aan iedereen voor de kaartjes, berichtjes en skype-gesprekken. Hoewel het op dat moment niet aankwam, doet het mij nu heel veel goed!

Wat mij betreft is dit ook het laatste bericht met een deprimerende ondertoon. Ik moet echter schrijven over mijn laatste paar dagen, omdat weinig mensen (waaronder ik, tot voor kort) ècht weten wat een depressie met je doet. Ik ben erg geschrokken van mijn eigen donkere gedachten.

Twee weken geleden was ik begonnen met het medicijn prednison. De beschrijving van de apotheker kwam niet overeen met wat de dokter mij had verteld ("once a day"). Uit verwarring heb ik zowel de doktersassistent als de apotheker meerdere malen gebeld. Uiteindelijk moest ik de beschrijving van de apotheker aanhouden. Lang verhaal kort: de dokter dacht dat de pilletjes 5 mg waren en vroeg me er dus 4 per dag te slikken. In werkelijkheid waren de pilletjes 20 mg en slikte ik dus vier keer te veel. Het effect was een depressie waar ik mezelf niet uit kon praten.

Zoals ieder persoon heb ik wel eens een slechte dag. Je wordt half-uitgeslapen wakker, maakt ontbijt maar ontdekt dat de melk op is, je heb geen tijd om thee te zetten om vervolgens te wachten tot dat deze is afgekoeld, je favoriete shirt is nog niet droog, je ziet dat je al aan de late kant bent dus laat de gordijnen dicht, huppel naar de lift die op zich laat wachten, je beseft dat het regent en je geen tijd hebt om je regenpak te halen, tijdens het fietsen houd je mp3-speler er mee op, stoplicht blijft maar op rood staan, natte schoenen en sokken. Dan moet het ergste nog komen: aankomen op je werk waar iedereen een vrolijke "goedemorgen" verwacht. Zodra je na het werk, met net gekochte melk, thuiskomt ben je je ochtend alweer vergeten.

Over het algemeen ben ik na mijn ontbijt dan ook een gelukkig persoon - tot het belachelijke aan toe. Bijvoorbeeld, het voelt alsof ik baad in een grote zonnestraal wanneer ik:
- de Tuschinski in loop
- in regenpak op de fiets de regen trotseer
- langs een grote rij boekenkasten gevuld met boeken loop
- mijn neefje en nichtje zie
- Otis Redding "White Christmas" hoor zingen
- denk aan alle zinloze avonden gespendeerd met vrienden
- besef hoeveel humor ik heb en iemand ook daadwerkelijk lacht om een van mijn geniale grappen
- mijn badkamer schoonmaak na een avond uit
- op een kerkhof loop
- iets ingenieus heb bedacht
- mag praten over alles wat te maken heeft met mijn studie
- rondrij met de auto en één nummer op repeat
- met mijn zusje Whitney Houston zing voor onze bruiloft/begrafenis - net welk eerder volgt
- win met welk spelletje dan ook, het liefst met Jokeren
- denk aan de kerstboom die ik ga kopen
- met mijn zus op haar bank Wie is de Mol kijk al etende van de pepernoten die Yusuf en mijn vader niet hebben opgegeten
- denk aan mijn familie in het algemeen
- sterrenmunt of zoethout thee drink
- na een lange dag gedoucht in bed kruip om eindelijk te mogen slapen
- lijstjes zoals deze maak

Deze lijst is slechts de kers op de cheesecake - die ook in het lijstje hoort overigens. Toch deed deze lijst me niets. Ik kon me niet meer herinneren of ik ooit gelukkig was geweest, waardoor ik ook geen gevoel had waar ik naar toe kon leven. Ik verliet vroegtijdig iedere les. De schooltherapeut kon praten tot ze een ons woog - ik wilde niet meer vechten om gelukkig te worden. Ik was op. Klaar. Het vreemde is dat ik geen zelfwaarde had verloren: ik was simpelweg niet ik.

Uiteraard waren deze gevoelens complete onzin: ik voel me zelden tot nooit ongelukkig en ben nog lang niet klaar met leven. Ik ben ontzettend blij dat ik elke dag heb genoteerd welke medicijnen ik heb ingenomen. Gelukkig had mijn moeder ook door dat ik ver te zoeken was. Uiteindelijk heb ik tijdens een helder moment hulp gevraagd aan het hoofd van mijn programma en de decaan. De decaan ging uiteindelijk mee naar de oogarts, waar dus bleek dat de medicijnen de depressie en slapeloosheid veroorzaakte. Ik ben de medicijnen nu langzaam aan het afbouwen en heb bloed laten prikken om te controleren of mijn botstructuur (of iets dergelijk) niet door de medicijnen is aangetast. Alleen in de ochtend en avond merk ik nog dat mijn hersens gemanipuleerd worden - maar ik weet dat het over gaat.

Anyway, het goede nieuws is dat - ondanks afname van mijn zicht - de schade die de parasiet heeft veroorzaakt met tenminste 50 procent is afgenomen. Volgende week hoop ik weer beter te zien!

Het goede nieuws over mijn oog haalt het niet bij het feit dat ik mezelf weer hoor fluiten en lachen. Vandaag heb ik ook voor het eerst weer interesse getoond in mijn studie! Naast het openen van mijn syllabi, heb ik telefonisch gesproken met mijn Netherland-America Foundation mentor Adrian van Alphen. Van Alphen heeft me uitgenodigd voor een borrel met de Nederlandse ambassadeur Rudolf Bekink in Boston. Tot een uur geleden leek het er op dat ik het event moest afzeggen, omdat ik niemand kon vinden die met mij in een gehuurde auto mee wilde rijden. Alleen, zonder navigatie en met één oog zag ik het niet zitten. Toen realiseerde ik me dat een vriend van mij aan Harvard studeert - tien minuten van de borrel vandaan. Ik heb nu een slaapplaats, waardoor ik met de bus naar Boston kan!

Nu moet - en wil - ik echt mijn klas voor morgen voorbereiden. Voordat je mijn blog weg klikt, luister even naar Otis. Oh my, dit is toch reden genoeg om op te staan?

Mijn idiote hoeveelheid pillen.

Die kerkteksten blijven me fascineren.

Een muzieklokaal. 

Met aan elke muur een schoolbord.

Loren legt vast hoe ik alles voor jullie vastleg.

Owwwww, Tweety!