"I believe that each of us is more than the worst thing we've ever done" - Bryan Stevenson

Ik begin met een grappig verhaal. Althans, ik vind het grappig. Wij hebben allemaal een telefoon in onze kamer. De keren dat ik gebeld werd, was het Katharina. Met de verwachting dat Katharina mij belde, nam ik ietwat geïrriteerd mijn telefoon op tijdens het schrijven van een email: "'Sup?" Aan de andere kant van de lijn vroeg de vrouw of ik een aantal vragen kon beantwoorden voor een nationale enquête over vrouwen. Ik dacht nog steeds dat het Katharina was, dus ik antwoordde: "Is this a joke?" Uh nee, het was geen grap. Ik beantwoorde een aantal vragen over seksualiteit, lichaamsbeharing, je kent het wel. Vervolgens vraagt ze of ik aan de lijn kan blijven terwijl ze een man belt om dezelfde vragen te stellen en hierop te reageren. Welja, ik heb helemaal niets beters te doen. Aan de andere lijn nam Richard op, hij klonk als een knappe jongeman. Zo spendeerde ik ruim vijftien minuten aan de telefoon. Heeft iemand zich trouwens ooit afgevraagd waarom Engelsen "fifteen" zeggen in plaats van "fiveteen"? Ik wel.

Ook kwam Katharina in paniek mijn kamer binnen rennen afgelopen week: de wc werd continue doorgetrokken, maar er waren geen benen zichtbaar van onder de stalling. Ja, hier let je op als je een jaar lang een wc-ruimte deelt. Ik geloofde haar niet, dus besloot zelf even te kijken: ze had gelijk, de wc deur zat op slot, maar er leek niemand in te zitten. Het doortrekken ging ondertussen door. Er zat wat mij betreft maar één ding op: wachten tot er iemand uit de badkamer kwam wandelen. Uiteindelijk liep er ook iemand de badkamer uit. We hebben de situatie nog steeds niet kunnen reconstrueren.

Ik heb vrijdag mijn laatste twee deadlines en schrijf mijn blog als onderdeel van mijn studie ontwijkend gedrag-taken. Straks ga ik waarschijnlijk mijn kamer opruimen. Of mijn kleren op kleur sorteren. Ook is het echt belangrijk dat ik stuk voor stuk door de foto's van mijn mobiel ga om er uiteindelijk slechts een paar te verwijderen. Om zelfs meer tijd aan deze blog te besteden volgt een goed overwogen lijstje van voor- en nadelen over het verlaten van Smith College.

Wat ik niet ga missen:

• Mijn pilates instructrice die het een geweldig idee vindt om de gehele les te praten over haar persoonlijke leven en om 8 uur 's ochtends tijdens de les Bruno Mars' Uptown Funk draait
• Gebrek aan mannelijk schoon
• Eieren als ontbijt
• Ondrinkbaar water uit de kraan
• Het delen van een wc-ruimte
• Studeren, om eerlijk te zijn
• De Amerikaanse stopcontacten
• Elektrische schokken die ik krijg wanneer ik mijn deurklink aanraak
• Amerikaans "brood"

Wat ik ga missen:

• Uitsluitend onder vrouwen zijn
• Smith College 
• Schaamteloos schransen van koekjes
• Mijn kamer 
• Mijn nieuwe vrienden
• De gym en golf
• Amerika, mijn meest geliefde ik-wil-hier-niet-oud-worden land
• Geen sociale druk over gender rollen, laat mij lekker met de lego spelen in een blauwe overal, joh

Even serieus over de gender rollen. Het is zo fijn om niet je benen te hoeven scheren. Nu denk je wellicht, "dan scheer je ze toch niet Lise." Dat is een optie, maar ik kan die sociale druk helemaal niet aan. Dat vind ik zo fijn aan Smith College: je kan simpelweg zijn. Zonder sociale regels. Zonder verwachtingen. Nu neem ik de meeste verwachtingen nooit zo nauw - iedereen weet dat ik met kerstsokken in mijn Birkenstocks ontbijt ga halen in de zomer - maar het zit me dwars dat ik mijn beenhaar niet durf laten staan. Zelfs op Smith vind ik het soms nog raar als een iemand zich niet heeft geschoren. Bizar hoe beeldvorming en gewoontes werken. Ik ben er vrij zeker van dat ik mijn beenhaar blijf scheren, in plaats van invlechten, maar ik zal het een ontzettende afknapper vinden als mijn toekomstige echtgenoot het scheren van benen een vereiste vindt. Wist je trouwens dat scheerschuim voor vrouwen duurder is, maar alleen de geur verschilt? Nu vind ik meer gewoontes irritant. Waarom moet ik bijvoorbeeld iedere man op een verjaardag drie zoenen geven? Waarom doen mannen dat niet? Kleine verwachtingen waar ik eigenlijk helemaal niet aan wil voldoen. Smith College is wat deze sociale regels betreft de hemel op aarde. 

Ik kon het niet laten, ik heb weer een frisbee gekocht.

's Avonds een schoolgebouw insluipen om een presentatie
te oefenen.

Na onze presentatie mochten we onze eigen lunchpakket
maken, het is toch wat!

De golfbaan!

Bedankt voor alle kaartjes!

Het washok is een slagveld.

Ik heb nog nooit zoveel salades in mijn
leven gegeten als hier op Smith.

Zie je wel! Ik wist dat ik de ontvanger van mijn
muis mee had. Jammer dat ik deze pas een
maand voor vertrek vind.

Sporten en leren combineren.

Amerikaans "brood". Verdacht robuust.

"Wild" kijken op campus met Katharina.

Het lijkt niet hoog, maar dat is het wel. 

Katharina heeft mijn deur versierd.

Pepernoten gekregen op Koningsdag van
de andere Nederlander op campus.

Het resultaat van Holi-festival. De
schoonmaakster was niet blij. 

Per toeval een Armeniër ontmoet waarvan
haar ouders naar Nederland zijn gevlucht. Ze
kwam trots met deze kaas aanzetten!

Het programma waar ik aan deel neem plant ieder jaar een weekendje Washington DC. Het was inmiddels mijn vierde bezoek aan DC, dus de toeristenattracties had ik wel gezien. Gelukkig ben ik in het bezit van een frisbee en was het mooi weer. DC was echter niet saai. Ik vind het een fijne stad (althans, de “veilige” delen).

Lange weg!

Met weinig pauzes. De prosecco was uit de achterbak
gevallen.

Terug in DC.

Mijn bank.

Zie de scherpschutter op het Witte Huis.

"Voor de veteranen die vochten en stierven
voor ons land"

Tada! Het monument is af. Inclusief ranger of
sheriff, gewoon voor de leuk.

"Out of the mountain of despair, a stone of hope"

Ik moet weer terug naar DC. Vanaf 2016 opent hier een
museum over de Afro-Amerikaanse geschiedenis.

"What is past is prologue"

Capitool onder constructie.

Indrukwekkende constructie van stijgers.

Tulpen.

Mijn uitzicht al liggend op de muur.

Mensen die over god zingen.

De maan!

Supreme Court.

Even aankloppen om over rechtspraak te praten.
Niemand was thuis.

My buddies.

Oh als Warren toch eens voor het presidentschap zou gaan...

Uitgeput. 

Ons verblijf in DC.

Met de bus.

Een golfbal en een zonnebril. Wat een avontuur. 

LBJ als dartbord.

Die Thomas Edison was best heel knap!

Toen ik vier jaar terug DC bezocht was het monument van Martin Luther King nog in de maak. Bij dit monument ontmoette ik een Duitser die 15 jaar geleden als uitwisselingsstudent bij een Nederlands stel woonde. Ze droeg een shirt: “Smile for the King” met een oranje hartje. Dat moest wel Nederlands zijn. Eerder op de dag wilde een vrouw ook heel graag met me op de foto. Blijkbaar leek ik erg op haar. “Alsof ze in de spiegel keek.” Ik weet niet wat voor spiegel zij heeft, maar ik keek naar een vreemde. Aan de andere kant verkondigen wetenschappers dat wij onszelf waarschijnlijk niet zouden herkennen op straat (artikel kan ik niet meer vinden).

De laatste dag in DC was het ieder voor zich. Een vriend van Emory woont sinds kort in DC, dus mijn activiteit was snel gepland. Wat was het onbeschrijfelijk fijn om mijn maatje na bijna vier jaar weer te zien! 

Biertje drinken op het dak. Helemaal in de verte
bij de kerktoren verbleven mijn klasgenoten en ik.

Festival met mannen in jurk. Heerlijk!

Grote pizza slice.

Gedurende de week houd ik op mijn mobiel bij wat ik in mijn blog gezegd wil hebben. Deze week had ik moeite met het up-to-date blijven. Absurd, maar het geeft goed weer hoe de situatie op dit moment in Amerika is. Het is geen geheim dat de politie excessief geweld gebruikt tegen zwarte Amerikanen. Nu schildert voornamelijk de media de slachtoffers af als "criminelen." Begin april werd Walter Scott bijvoorbeeld neergeschoten (in zijn rug) door een politie agent. Scott werd aangehouden wegens een kapot auto licht en had een paar bevelschriften openstaan voor niet betaalde kinderbijslag. Op het moment dat Scott probeert weg te rennen voor de politie wordt hij een aantal keer in de rug geschoten. Volgens de agent greep het slachtoffer naar zijn taser. Leuk en aardig, maar zelfs als dit het geval was geweest kan er niet ontkend worden dat Scott pas werd neergeschoten toen hij wegrende. Al bloedend op de grond wordt hij vervolgens geboeid. Het gemak waarmee er einde wordt gemaakt aan iemands leven vind ik schokkend. Dit is waar de beweging Black Lives Matter voor strijd: het gelijke recht op leven.

"Hands up"

Scott is overigens niet de laatste Afro-Amerikaan die in de afgelopen weken is omgekomen. Freddie Gray, bijvoorbeeld, werd na zijn arrestatie een politie auto in gesleurd terwijl hij het uitschreeuwde van de pijn. Uiteindelijk is hij overleden aan een dwarslaesie. Ik ben geen expert, maar volgens mij krijg je geen dwarslaesie door te rennen. Zie het filmpje hieronder vanaf 1:46 voor de beelden van de arrestatie.

Tijdens de rit werd er ook nog even gestopt om boeien om zijn benen te doen wegens zijn onrustige gedrag. Nogmaals, ik ben geen expert, maar ik zou gealarmeerd zijn als ik zijn bewegingsloze lichaam zag. Daarnaast heeft ook iedere misdadiger recht op medische hulp. Zie filmpje hieronder.

De reden van zijn arrestatie is overigens ook niet helemaal zuiver. Hij rende weg van de politie (wat ik ook zou doen) en werd volgens de politie gearresteerd wegens het bezit van een mes. Gray heeft een strafblad wegens drugsbezit, maar als je iets heb geleerd van mijn eerdere blogs, zijn de drugswetten in Amerika bizar.

Hoewel de lijst van doden iedere dag langer wordt, ben ik een optimist. Je hebt stereotyperingen zelf in de hand en kan je dus ook bewust tegen stereotypen afzetten. In het geval van de bovengenoemde problemen helpt het al aardig als je zwarte mannen niet zonder pardon als criminelen afschildert. Ik ga soms te ver om niet aan mijn stereotypen in te geven en het is alles behalve makkelijk. Ik liep in DC bijvoorbeeld laat alleen in het donker naar onze verblijfplaats toen ik een Afro-Amerikaan mij zag naderen op de stoep. Alle lichten in de omringende huizen waren uit en er was geen hond meer op straat. Ik dacht aan mijn mobiel, waarmee het een eeuwigheid duurt voordat ik doorgeschakeld ben met het alarmnummer. Ik overwoog om over te steken, maar dacht: “Jezus, Lise, heb je dan helemaal niets geleerd?” Ik besloot om door te lopen en me niet zo aan te stellen (ik had overigens niet het befaamde onderbuik gevoel wat je zonder twijfel moet volgen). Ik passeerde de meneer en hij zei: “How are you doing” en ik zei “hi.” Ik weet vrijwel zeker dat hij dit zei om mij op mijn gemak te laten voelen en hierdoor voelde ik me alleen maar slechter. Absurd hoe het bewust zijn van stereotypering voor beide partijen werkt. Voor ontkrachten van een stereotypering, zie hoe de "gangs" uit Baltimore geweld proberen te voorkomen tijdens de "rellen."

Ik ben een groot fan van New Girls. In deze aflevering durft een van de hoofdrolspelers zijn date (die actief is in the Black Lives Matter beweging) niet te vertellen dat hij bij de politie zit. De politie is namelijk een groot onderdeel waar tegen geprotesteerd wordt. Als blank persoon hoef je je nou eenmaal geen rekening te houden met wat de politie (of andere mensen) denkt wie of wat je bent. Hieronder een fragment:

Tot slot nog een kort woordje over Zwarte Piet. Het is zo goed als zomer, ik weet het, maar het is nooit te vroeg voor de winter feestdagen. Ik verdiep me nu al meer dan vijf jaar in de oneerlijke machtsverhoudingen tussen zwart en blank die zijn ontstaan tijdens de tijd van slavernij, kolonialisme en imperialisme. Hoewel velen het niet willen erkennen zijn die scheve machtsverhoudingen er nog steeds. Zwarte Piet is daar een overduidelijk voorbeeld van. Toen ik 2011 aan mijn professor en Amerikaanse klasgenoten moest uitleggen dat wij ons in Nederland eigenlijk ieder jaar nog vrolijk als een zwart persoon verkleden (de "zwart van de schoorsteen"-excuus gaat niet op) schaamde ik me kapot. Ik weiger dan ook deel te nemen aan deze "traditie" zoals deze nu gevierd wordt. Sinds een aantal jaar verdiep ik mij in Zwarte Piet en de reacties die ik lees op internet maken me misselijk. Ik snap dat internet een barrière wegneemt, maar dat is geen excuus om je als hufter te gedragen.

Hoewel ik durf aan te nemen dat ik meer weet over de geschiedenis van Zwarte Piet dan de gemiddelde Nederlander, heb ik mij vooralsnog niet openlijk (lees, actief) tegen Zwarte Piet afgezet. Gedeeltelijk omdat ik de reacties die sommige mensen krijgen onsmakelijk vind. Daar heb ik helemaal geen zin in. Maar ik stel mezelf teleur als ik als een zoutzak de hele discussie van mij laat afglijden. Als ik iets geleerd heb van mijn studie, is het dat racisme een complex fenomeen is. Racisme lijkt subjectief. En wij Nederlanders zijn, uiteraard, niet racistisch. Toch?

Deze blog gaat echter over mijn avonturen in Amerika, niet in Nederland. Mocht je interesse hebben, dan stuur ik mijn (Engelstalige) korte scriptie over het ontstaan van Zwarte Piet in een tijd waarin raciaal vermaak populair was (of over lynchen in Amerika) naar je toe. Mocht je pepernoten naar mijn hoofd willen gooien, dan moet je even wachten tot ik terug ben in Nederland. Tot die tijd zullen er nog pak en beet twee blog berichten volgen!