“It may be true that the law cannot make a man love me, but it can stop him from lynching me, and I think that's pretty important” - Martin Luther King, Jr.

Ongeveer een week terug vond de Oscar uitreiking plaats. Ik vind het altijd wel leuk om de hoogtepunten terug te zien, maar een hele uitreiking kijken: verschrikkelijk. Het rode loper-gebeuren alleen duurt al twee uur. Jurken en kapsels interesseren me vrij weinig. Na de zoveelste reclame hield ik het voor gezien.

John Legend trad op tijdens de Oscars met zijn nummer Glory. Ooit heb ik een John Legend-concert bijgewoond, maar op een gegeven moment was ik zijn zoetsappige nummers zat. Na zijn nummer in Django Unchained en nu Glory kan ik mezelf weer een fan noemen. Zijn Oscar toespraak sloeg ook de spijker op zijn kop. Hij sprak over het feit dat de film Selma nog steeds relevant is: vandaag de dag zitten er meer zwarte mannen in de gevangenis in Amerika, dan dat er slaven waren in 1850. Ook is de "Voting Rights Act" die in 1964 werd ingevoerd in gevaar. Een korte geschiedenis van de zogenaamde War on Drugs:

Na de hoogtepunten van de Burgerrechtenbeweging in de jaren 60 verloor de Democratisch partij aanhang. Nixon en Reagan maakten hier gebruik van en profileerden zich als "tough on crime" om stemmen voor zich te winnen.

Reagan en Nixon.

Hoewel drugs geen groot probleem was rond deze tijd, werd er in de media en politiek een zogenaamde oorlog tegen drugs gevoerd. Voornamelijk zwarte Amerikanen werden afgebeeld als drugs gebruikers (hoewel er net zoveel blanke Amerikanen drugs gebruiken en dealen). Er werden wetten ingevoerd die voornamelijk nadelig waren voor zwarte drugs gebruikers: voor heroine gebruik kreeg men een zwaardere straf dan voor cocaine gebruik. De laatste drugs werd in meerdere mate gebruikt door blanke Amerikanen, de eerste voornamelijk door zwarte Amerikanen. De Democraten konden uiteraard niet achter blijven op de Republikeinen. In de jaren 90, onder Clinton, werd de "three strikes out" wet ingevoerd. Als je drie keer de wet overtreedt (al is het maar voor een openstaande verkeersboete, wat uiteraard geen probleem is voor een Amerikaan met een normaal salaris), ga je levenslang de gevangenis in.

Clinton.

Goed, wellicht zijn Amerikanen van nature erg gewelddadig en zijn deze wetten terecht? Het was misschien terecht geweest als politie agenten ook in blanke buurten patrouilleren en zwarte Amerikanen niet vaker aangehouden werden op basis van vooroordelen. Nog een probleem, waar Legend het over had, is dat Amerikanen met een strafblad onder andere hun kiesrecht verliezen. Alleenstaande ouders (voornamelijk zwarte vrouwen) verliezen ook nog eens de voogdij over hun kinderen. Al met al wordt het je erg moeilijk gemaakt om een normaal leven te leiden met een strafblad.

Met dit verhaal in mijn achterhoofd vond ik het einde van Legend's toespraak niet zoetsappig: "When people are marching with our song, we want to tell you that we are with you, we see you, we love you, and march on.”

----------hieronder probeer ik zo min mogelijk grafisch over lynchen te praten------------

In mijn vorige bericht schreef ik dat niemand werd veroordeeld voor lynchen tot 1982. Dit klopt niet, in 1946 is er er een man gearresteerd. Overigens vinden soortgelijke "hate crimes" nog steeds plaats, zoals in 2008. Wat is lynchen? Wikipedia beschrijft het netjes: het doden van een slachtoffer of misdadiger zonder vorm van een proces door een (woedende) volksmenigte. Meestal werd het slachtoffer (voor of na het overlijden) opgehangen. De lynchpartijen in Amerika waren puur gebaseerd op rassenhaat. Lynchpartijen vonden plaats voor idiote misdaden, zoals aan de verkeerde kant van de stoep lopen of een blanke bij de voornaam aanspreken. De politie deed er weinig tot niets tegen. De enige lynchpartij in Nederland waar ik vanaf weet is de staatsman Johan de Witt en zijn broer Cornelis, maar dat is een ander verhaal (waar ik overigens mijn eerste essay op de UvA over heb geschreven: de cirkel is rond).

Er is een nieuwe studie uitgekomen - van Sanne's professor - Bryan Stevenson, over het aantal lynchpartijen en het effect dat deze lynchpartijen hebben gehad op de zwarte gemeenschap van Amerika. Families mistten (voornamelijk) hun vaders en ontvluchtten vaak hun woning. Een statistiek: tussen 1877 en 1950 zijn 3959 zwarte personen gelyncht in het zuiden van Amerika (de meeste in Georgia, waarvan 14 in het gebied waar ik toentertijd woonde). Lynchpartijen waren een hele gebeurtenis: het was een sport om de slachtoffers zo lang mogelijk te laten lijden. Lichaamsdelen werden als souvenir meegenomen en foto's en ansichtkaarten werden er van verstuurd. Veel foto's zijn verzameld in een boek genaamd "Without Sanctuary" (tevens een website, mocht je de foto's willen zien: http://withoutsanctuary.org/). Het doel van deze verzameling is simpel: een gesprek aangaan met de Amerikaanse bevolking over een tijd van terreur en ongelijkheid wat er uit voort kwam.

Bryan Stevenson.

Gelukkig waren er Amerikanen die lynchen een walgelijk iets vonden. Meerdere malen heeft een anti-lynch wet het senaat bereikt, maar werd er in grote getale tegen gestemd. Wel slaagde de Amerikaanse overheid er in om het versturen van ansichtkaarten van lynchpartijen te verbieden. Uiteraard was dit te omzeilen met een simpele envelop. De invoering van de wet mislukte omdat Zuidenaren het excuus van staatsrechten versus federaal recht gebruikten. Om een hedendaags voorbeeld te geven: individuele staten in Amerikanen kunnen hun eigen wetten kiezen. Zo zijn het homohuwelijk, drugs of de doodstraf niet in iedere staat legaal. De federale regering, Obama, kan wetten invoeren die van kracht zijn op alle staten, mits de staten instemmen. President Roosevelt, bijvoorbeeld, was vóór een federale anti-lynch wet, maar de Zuiderse staten vonden niet dat de federale overheid zich moesten bemoeien met hun manier van rechtspraak. In 2005 heeft het consulaat zijn excuses aangeboden aan de familieleden van lynch slachtoffers, voor het feit dat er nooit een anti-lynch wet is ingevoerd. Aanwezig was ook de enige persoon die een lynchpartij heeft overleeft (volg voor meer informatie deze link, pas op, de lynchpartij is afgebeeld).

James Cameron overleefde een lynchpartij (senaat 2005)

---------------------------------------genoeg over lynchen-------------------------------------------


Dit was het weer. Ik zit midden in mijn midterms. Ik heb ook niet zoveel foto's gemaakt. Komend weekend ga ik naar New York met Loren en dan kan ik een week lang genieten van Spring Break!

We mogen niet meer in de gang rennen.
Terecht: wat een olifanten wonen hier.

Hoe kom ik hier langs?

Een typische universiteitshal.

Ambulance met een Amerikaanse vlag in het rooster.

Mijn "Social Injustice" kalender.
Met Alcatraz! De tickets zijn geboekt.

Heerlijk!

En nog een bladzijde.

Een heerlijke snack na het uitgaan
 (om de vieze smaak van de jelly shots weg te eten).

Nog steeds sneeuw. Niet grappig.

Al geeft het wel een mooi uitzicht.

Men vindt mijn bureau rommelig. Einstein schijnt ooit gezegd
te hebben: "If a cluttered desk is a sign of a cluttered mind,
of what, then, is an empty desk a sign?" 

Okeeeeeee.

Lelijke campus van UMass.

Nog een betonnen gebouw.

Wijze woorden van God.

Jongens aan het honkballen in een zelf opgezet hok.

Ik neem steeds weer sinaasappels mee naar boven
en vergeet ze vervolgens op te eten. Sinaasappel iemand?

Tot slot nog een nummer van Django: geweldige soundtrack.